İki bölümden oluşan kitabın ilk bölümünde bütünüyle aşk temasını ve akabinde ikinci tekil şahıs üzerinden kurulmuş şiirleri görüyoruz. Bu şiirlerde yoğun bir imge kullanımı olmakla birlikte daha çok “anlatıcı, ifade edici” bir tarzı var şiirlerin. Yoğunlukla tabiat unsurlarını benzetim ögeleri olan “sen” kişisine bağlıyor Arslan: “vücudundan topladığım benlerden bir mağara yapacağım kendime” (s.22) Bu tabiat unsurlarıyla “sen” eşleştirmelerini, değişimlerini kitap boyunca görüyoruz: “birbirimize taşlar yolluyorduk mektup yerine.” (s.33)
