Tolstoy yazdığı hikayelerde ne güzel dersler veriyor bizlere yine... Merhameti, sevgiyi, dürüstlüğü, onuru anlatıyor her defasında. İyiliğin gücüne inanmış son nefesine kadar, karamsarlığa yer vermemiş kaleminde. Çok yazar okudum, hepsinde kalbimin sıkıldığını, hayatın acı yüzünün suratıma vurulduğunu, kurnazlık gerektiğini, savaşı, kederi, içsel buhranları..bir kez de olsa hissetmişimdir. Tolstoy hariç... O yüzden benim için "edebiyatın dedesi" olan insanı herkese okutmaya devam ediyorum.
Ayrıca kitabı okuyalı da biraz oldu, yorum bırakmadığımı fark ettim. Belki de sonunda beni ağlattığı ve hayatı sorgulattığı içindir...
İnsan ne ile yaşar? İnsana bahşedilmemiş olan şey nedir? İnsanın kalbine ne hükmeder?
Bu soruların yanıtlarını merak edenlere kitabı tavsiye ediyorum. İyi okumalar