Müjdat Gezen, 2000’lerin hemen başında kaleme aldığı bu kitabında, geçmiş güzel anları, insanları ve yaşanmışlıkları anıyor. Andıkça anımsıyor, anımsadıkça daldan dala sıçrayarak, deyim yerindeyse ‘’fikri firar’’ ediyor. Andıkları hep mi güzel? Değil. Ama Gezen, kırılsa da gücense de, hakkı da yense ne yapıp edip güzel anmasını, güzel bağlamasını biliyor. Bize anmanın, anımsamanın kinci değil affedici, hırçın değil müşfik yanını gösterirken cümlesini hep şu sözle tamamlıyor: Öyle söyledim ki gülelim.
Gerçekten çok severek okudum. Sanki yanımdaydı Müjdat Gezen. O beni duymasa da ben cevap vermeye devam ettim. Etrafımdaki bakışlara aldırmadan yoluma baktım. İstanbul'un eski halini özledim; o güzel insanları. Ve kitabın sonundaki fotoğraflara bakarken O'nu uzaktan da olsa tanıdığıma memnun oldum.
