Göçmenler’deki dört hikâyede de, yirminci yüzyılın dört bir yana savurduğu, yerinden yurdundan olmuş, farklı şeylerin (nelerin?) acısını çeken, melankoliyle yaralanmış birer kahraman var. Başlarından geçenler gerçek olabilir de olmayabilir de, ama iki durumda da, Sebald’ın elinde, kurmaca görünerek değil, kurmaca haline gelerek yepyeni bir gerçeklik, hakikilik, doğruluk kazanıyorlar, birer ‘kurgusal hakikat’e dönüşüyorlar. Hikâyelerin üçünde Sebald, çeşitli vesilelerle göçmen yazarların en ünlülerinden Nabokov’u selamlıyor: 24. sayfadaki fotoğrafta, Nabokov, İsviçre Alplerinde bir tepeden, kolunun altında kelebek ağı, doğru düzgün seçilemeyen yüzünde de hakiki bir hüzünle, çok uzaklara bakıyor.
