E-Dergi

İlk Türk kadın romancımız olarak kabul edilen Fatma Aliye’nin 5 tane romanı bulunuyor. Evliliğinin ilk 10 yılında kocasından gizli olarak kitap okuyan bir kadının, daha sonra edebiyat dünyasına adım atması, gazetelerde makaleler yayınlaması, tercümeler yapması, devrinin şartları gözönüne alındığında takdire şayan. Hatta o yıllarda şiir, hikaye yazan kadınların kendi isimlerini değil, ancak takma isimler kullanabildiklerini ya da isim bile kullanmayıp “bir hanım” imzasıyla eser neşrettiklerini görüyoruz. Böyle bir ortamda Fatma Aliye’nin çalışmalarını hayranlıkla karşılamak lazım.
Udi adlı romanı severek okudum. Kocası tarafından aldatılan bir kadının yaşadığı duygusal çöküntü ve hayatını yeniden kurma çabası, bu arada kendisini musiki ile teselli etmeye çalışması çok başarılı bir şekilde anlatılmış.

Yazarın “Yüreğinin Götürdüğü Yere Git” adlı eserinin devamı olduğu için okuduğum bu kitap, ilkinin yanında oldukça yavan kaldı maalesef. İlk kitapta anneannenin mektuplarından tanıdığım ve hayal ettiğim torunun, ikinci kitapta hiç de sandığım gibi olmadığını gördüm. Özellikle babası ile karşılaşmasının anlatıldığı bölüm hiç gerçekçi gelmedi. Kendisini büyüten anneannesini acımasızca eleştiren, ona katlanamayan, hatta sonunda onu terkeden asi genç kız, annesinin ölümünden sorumlu tuttuğu babasını ilk gördüğünde ona karşı hiçbir öfke göstermiyor. Üstüne üstlük onunla buluşup görüşmeye başlıyor. Bence ilk kitapta çizilen torun karakteri bunu yapacak bir kız değil. Bir devam kitabında olmaması gereken tutarsızlıklar ve mantıksızlıklar var bu romanda.

Bu kitabı yıllar önce okumuştum. Beğendiğimi hatırlıyordum, ama içeriğine dair hatırladıklarım epey azalmıştı. Tekrar okudum ve gerçekten her yaştan okuyucuya tavsiye edebileceğim bir kitap olduğunu söyleyebilirim. Bir anneannenin torununa yazıp göndermediği mektuplardan oluşan kitapta, not edilmeye değer pekçok tesbit var. İşte onlardan biri: “Ölüler yokluklarıyla değil de, onlarla bizim aramızda yaşarken söylenmeyen sözler yüzünden acı verirler çoğu zaman”

Orhan Kemal’in en önemli yapıtlarından biri olan romanda, ekmek parası kazanmak için birlikte Çukurova’ya gelen üç arkadaşın, gurbetin ve güçlünün zayıfı ezdiği acımasız sömürü düzeninin kurbanı oluşları anlatılıyor. Özellikle ikili diyaloglardaki başarısı, yazarın bu insanlarla paylaştığı zamanların ve Çukurova’daki pamuk tarlalarında çalışmış olmasının doğal bir sonucu. Bu diyaloglar romanı hem akıcı, hem de gerçekçi kılıyor. Tavsiye ederim.

Paul Auster’in her kitap kurdunun tanışması gereken bir yazar olduğunu düşünüyorum. İlk olarak hangi kitabını okuduğunuz ya da okuyacağınız önemli değil, sonrasında diğer kitaplarını da okumak isteyeceksiniz.
Vicdanının karanlığına hapsolmuş bir adam, geçmişiyle hesaplaşmak ve yaptığı hatalardan dolayı kendini cezalandırmak için uykusuz geçirdiği geceler boyunca bir öykü kurgulamaktadır. Bu öykünün karanlık sonu, yüreğini ve ruhunu aydınlığa çıkarmaya yetecek midir? Paul Auster’in akıcı ve etkileyici üslubu sayesinde “Karanlıktaki Adam”ı görmeseniz de tanıyacak, sevmeseniz de anlayacaksınız.