E-Dergi

Her ne kadar bir çocuk kitabı olsa da, okurken tüylerinizin diken diken olmasına ve gözlerinizin dolmasına yol açabilir.

Kitap Çanakkale Savaşları’nı çocukların anlayabileceği bir dille ele alıyor. Ancak bununla birlikte eğitici yanı da oldukça güçlü. Kitabın sonunda savaşa dair bilgiler yer alırken, şehitlik ve savaşın gerçekleştiği alanların haritası da mevcut. Bu açıdan bence yetişkinler için bile, unuttukları bilgileri hatırlatma özelliğine sahip.

Kırmızı gelincik metaforu ise gerçekten çok iyi ve ustaca düşünülmüş. Gelincik hassas yapısının yanında saksıda yetiştirilememesiyle de özgürlüğü simgeliyor. Ve kırmızı rengini de şehitlerden alıyor.

Kitabın anlatımının yanında, çizimler ve kâğıdın yapısı da çok güzel.

Tüm çocukların kütüphanesinde yer alması gereken, başarılı bir eser.

Kadınlar Ülkesi,“Tamamen kadınlardan oluşan bir dünya düzeni olsaydı nasıl olurdu?”sorusunu yanıtlıyor.Ülkeyi keşfeden üç Amerikalı erkek,kadınlardan oluşan bir toplumun kaotik, kıskançlıklarla dolu ve iş paylaşımının olmadığı bir yer olacağını düşünüyor.Oysa kitapta tam tersi bir düzenle karşılaşıyoruz.
Eleştirdiğim nokta ise,üç erkeğin Amerikalı olması nedeniyle dünyanın yalnızca Amerika’dan ibaretmiş gibi aktarılması. Toplumsal normlar ve değerler sürekli Amerika üzerinden açıklanıyor.Kadınlar sade giyiniyor,seksilik yok.Erkeklerin olmadığı bir dünyada kadınların çekici olma ihtiyacı ortadan kalkar mı? Yoksa kadınlar gerçekte de aslında hemcinsleri için mi süslenir? Erkeklerin olmadığı düzende kadınlar mı erkeksileşir?
Ayrıca kadınların,gelen üç erkekle birlikte çift cinsiyetli düzene dönme umudu taşımaları da bir soru işareti.Soyu sürdürebilen bir toplum bunu neden ister?
Ve elbette tıpkı Hollywood filmlerinde olduğu gibi, kurtarıcıların Amerikalı olmasına şaşırmıyoruz.

Çizimler çok güzel. Çocukların ilgisini çekebilecek şekilde rengarenk. Hem gerçekçi hem hayalperest. Ama hikaye için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Bir çocuk, dedesiyle birlikte denize balık tutmaya gider. Oltasına balık haricinde pek çok şey takılır. Ama buna mutsuz olmaz. Çünkü hayat karşısına, aradığı şeyleri başka bir surette çıkarır. Denizden çıkan müzik kutusu, dürbün ya da diğer eşyalar onu mutlu eder. Masal dünyası açısından oldukça romantik bir yaklaşım.

Ancak gerçek dünyaya döndüğümüzde gerçekten öyle mi? Denizlerimiz acımasız bir şekilde kirletilirken, küçücük beyinlere bu durumu masallaştırmak ve güzellemek ne kadar doğru? Denizden çıkan çöpleri bu kadar romantize eden küçücük bir beyinden, büyüdüğünde denize çöp atmaması beklenebilir mi? Ve son bir soru: Çocuk kitabı yazarken bu tarz öğretilere dikkat edilmesi gerekmez mi?

Beyazlık, uzun uzun cümleler -gereksiz bağlaçlar ve virgül ile yaklaşık 2 sayfa uzunluğuna varabilen- sürekli tekrar eden kelime kalıplarıyla bana göre akışı fazlasıyla bölünen bir kitap. İsimsiz bir adam, canı sıkıldığı için arabasıyla kendini yola vurur ve kendini bir ormanda bulur. Nedensiz bir şekilde de ormana girer. Ancak adamın ormana çekilme hissi bana göre oldukça yetersiz. İç konuşmalar ve kullanılan metaforlar da etkileyici ya da iz bırakıcı değil. Gereksiz bir şekilde ormana girip, donan bir adamın gördüğü halüsinasyonlar olarak toparlayabilirim. Özetle bana hitap etmiyor ne yazık ki.

Mikado’nun Çöpleri, klasik giriş gelişme ve sonuç düzeninde ilerleyen oyunların çok daha ötesinde. Akış diyaloglar üzerine kurulu bir şekilde ilerlerken, oyunda öne çıkan unsur olaylar yerine bu diyaloglardan oluşuyor. Mikado’nun Çöpleri de aslında burada güzel bir metafor olarak karşımıza çıkıyor. Birbirini tanımayan bir kadın ve bir erkeğin anlattıkları, aslında pek çok sorunu, çarpıklığı da içinde barındırıyor. Tam bu noktada ise insanların kendi hayatlarındaki bu çöplerin sorumluluğunu almak yerine, başkalarını sorumlu tutmalarını vurguluyor. Ve atlanmaması gereken bir diğer nokta da hayatın da tıpkı Mikado’nun Çöpleri’nde olduğu için bir dengeden oluştuğu. Ve bu denge ufak ve önemsiz görünen detaylarla bile sarsılabilir.