E-Dergi

"ben ne eş, ne de anne olabildim.. ölüler çukuruna yalnızlık ve mutsuzluk içinde gidiyorum."

Efsaneye adını veren Gürcü prenses ülkesini ve gücünü aşık olduğu adam için terkeder ve Yunanistan'a yerleşir. Evlenirler iki çocukları olur, birkaç sene sonra kocası Medea'yı Corinthia prensesiyle aldatir ve onunla gücü icin evlenerek Medea'yi ülke dışına sürmeye hazırlanır. Ama Medea'nın intikami çok kanlı ve şaşırtıcı olacaktır.

Tanrılıktan tiksinir ve kendini insana daha yakın hisseder Prometheus. Yysa bir titandır. Bu nedenle tanrılardan ateşi çalarak insanlara armağan eder. Bu uğurda Zeus'u bile karşısına almayı göze alır. Ates bilinci simgelemektedir. Yani aslında tanrılara göre insana tanrılık armağan etmiştir. Tanrılar onu affetmezler. Dağın tepesinde zincire vururlar. Kartallar gelip karaciğerini yemeye başlar. Oysa karaciğeri yenildikçe çoğalır. Eksildikçe artar. Acısı hiç bitmez. Onu bu sonsuz acıdan Herakles'in kurtardığı söylenir. İnsan gibi acı çekmesini engeller.

"ne bilginler geldi, neler buldular!
mumlar gibi dünyaya ışık saldılar
hangisi yarıp geçti bu karanlığı?
birer masal söyleyip uyuyakaldılar"

eğer kendisini diğeri için feda eden, sıcacık kürkü içinde "açgözlü", “bencil” efendi değil de gariban, yoksul uşak olsaydı herhangi bir hikaye olacaktı. neyse ki bu bir tolstoy hikayesi. tolstoy büyüklüğünü konuşturuyor ve küçük, sürpriz bir müdahale ile hikayeyi son anda başka, çok daha güzel bir şeye dönüştürüyor.