E-Dergi

Zamanımızın önemli düşünürlerinden biri Badiou. Bu kitabında bir estetik paradigması sunmasa da şiirden tiyatroya, sinemadan dansa kadar sanat disiplinlerinin hepsinde farklı bir yorumlamaya girişiyor. Bir şema sunuyor önce ve bu şemada sanatı üç kısma ayırıyor ve sonraki okumaları bunun üzerine inşa ediyor. Başka bir estetik iddiası için küçük bir kitap olmasına karşın içeriğiyle oldukça sıkı bir kitap.

Oyun kavramının altını, metafizik bir dilin içinden oyuyor Yücel Dursun. Herakleitos'un "zaman (aion) dama oynayan bir çocuk, krallık çocuğundur" sözünün şerhleriyle giriyor, Heidegger'den Huizinga'ya uzanıyor, Gadamer'den Derrida'ya sıçrıyor. Referans isimlerden anlaşılacağı gibi oyun kavramı -Huizinga dışında- bütünüyle ontolojik anlamda işlenmiş durumda. Oyunun ne'liği, oyunun tözü, işlevi gibi tartışmalar derlenip bir sonuca gidilmiş. Poatmodern zamanlarda oldukça gündemde olan oyun-oyunsuluk-oyun içinde oyun gibi kavramlarla ilgilenenler için iyi bir başvuru kaynağı.

Bachelard'ın opus-magnumu. Şahyapıtı. Daha önce yine Alp Tümertekin'in çevirisiyle Uzamın Poetikası olarak yayımlanıyordu. Bu son baskısında Mekanın Poetikası olarak basılmış. Mekanın Poetikası, uzam/mekan olgusunu, Bachelard'ın müthiş duyarlığı ile özellikle fenomenolojinin içinden geçerek şiirsel imgelem dolayımında ele alıyor. Ev, içerisi/dışarısı, yuva, kabuk gibi iç mekana dair tüm nitelikler mevcut. Bir nevi mekanın fenomenolojisini ve psikanalizini yapıyor Bachelard, Rilke'den Baudelaire'e; Bosquet'den Michaux'ya; Freud'dan Jung'a uzanarak.

Öncü sanatçı Joseph Beuys, Düsseldorf Sanat Akademi'sinde profesörlük yapıyordu. Görevde bulunduğu sürece karizmatik kişiliğinin de etkisiyle akademi fenomen haline gelir. Beuys'un öğrencileri bugün çağdaş sanatın en önemli isimleri arasındadır. Bu kitapta Beuys ve öğrencilerinin çalışmalarının bulunduğu bir katalog kitap. Ahu Antmen ve Petra Richter'in yazdıkları ile birlikte dört makale de bulunmakta.

"Bunu Ben de Yaparım" resim, heykel, video-art, performans sanatı ve multi-disipliner alanların ürünlerine yayılmış bir eleştiri sağanağı. Gerçekte Adorno'nun zamanında işaret ettiği kültür endüstrisine bir karşı çıkış olarak belirse de kullandığı dil ve üslup açısından Adornocu söyleme yaklaşamayan bir yapıt. Ayrıca Dubuffet'nin "Boğucu Kültür"ünden izler de bulmak mümkün fakat yine de alaycı üslubu ve tartışmayı kuramsal düşüncelerle beslememeleri boş bir karşı çıkışa dönüşüyor. Yoksa söylediklerine büyük bir kesimin katılacağına inanıyorum..