E-Dergi

Sabahattin Ali o kadar içimizden ki oturmuş sevdiğiniz biriyle tatlı tatlı sohbet ediyormuşsunuz hissi veriyor anlatım biçimi.

Otur izle kurcala mutlu ol eseri resmen. Muntazam bir çalışma.

Biz gerçekte kimiz? Ne yapmak istiyor ne için yaşıyoruz? Kaçımız özünü göstermemek adına duvarlar örüyor benliğine? Veya kaçımızın zarar görürüm korkusuyla kendi yarattığı dikenleri var teninde? İnsanın kendini yok etme düşüncesi aslında kendini bulma arzusundan değil midir ki?
Bu Renee’in hikayesi, bu Paloma’nın Kakuro Ozu’nun hikayesi. Bu insan ruhunun, var olan kişiliklerin farklılığı çatışmasının, anlamanın anlaşılmanın.. Bu son damlasında boğazda takılı kalan bir yutkunuşun hikayesi..

‘Yıllardır aradığını bulur bulmaz yitirmesine sebep olan bu saçma, alaycı düzene boyun eğmiş gibi kendini koyverdi. Şimdi ona istediklerini yapabilirlerdi. Sustu. Konuşmak gereksizdi. Biliyordu; anlamazlardı..’ diyor Yusuf Atılgan ve aslında Aylak Adam’ın içinde bulunduğu buhranı, öğrenilmiş çaresizliği özetlemiş oluyor. Hayatı anlamlandırmaya çalışan bir kimsenin boşlukta savruluşları, kendini bilmek adına inşa ettiği varoluşsal yapılar ve bu yapıların her seferinde yerle bir oluşu anlatılıyor. Toplum normları, ebeveynlerin tutumu, geçmiş yaşantılar bir olup VAR olma çabasındaki bireye sert darbeler indiriyor. Bi sağ kroşe, bi aparkat ve sonunda nakavt..

Gogol’un sıradanlık üzerine yazdığı sivri bir güzelleme olarak tanımlamak isterim Palto’sunu. Hayran olunası mizahının doğurduğu hüzünlü gülünçlüklerin etkisinde kalmamak ise elde değil.

‘Sanki Akaki Akakiyeviç hiç var olmamıştı. Böylece, kimsenin korumadığı, bir arkadaşı olmayan, ömrünce kimseden yakınlık görmeyen, nadir bir böceği mikroskopta inceleyen bilim adamlarının bile ilgisini çekmeyen bir insan, dünyadan göçüp gitmişti. Ancak hayatının sonuna doğru yeni bir paltoya sahip olmanın sevincini yaşamıştı.’