E-Dergi

Kitapta Hristiyanlık Tarihini anlatan dipnotlar kadar İslam Tarihi okusam müftü, yine kitapta anlatılan İtalya tarihi kadar Türk Tarihi okusam İlber Ortaylı Hoca'ya asistan olurdum. Ancak bu ifademden, İtalya ya da Hristiyanlık propagandası yapıldığı anlaşılmasın. Buradaki durum daha çok, Ahmet Ümit'in Patasana'sı veya Bab-ı Esrar'ı gibi düşünülebilir. Ben onları da kitap kurgusu açısından biraz zorlayıcı bulmuştum. Yüzyıllar önce yaşanmış olaylarla, günümüzde yaşanan bir cinayet arasında bağ kurmaya, bir efsun yakalamaya, bir tılsımın peşinden okuyucuyu çekmeye çalışan yazar; hem kendisini, hem de okuyucuyu fazlasıyla yoruyor. Mario Mazzanti'nin okuduğum bu üçüncü kitabında katil yine sonlara doğru bulunuyor ama 1500'lü ve 1200'lü yıllara gitmeye gerek kalmayacak cinsten yöntemlerle. Dördüncü kitabı da aldım. Yazarın giderek düşen grafiğinin yükselişe geçmiş olacağını ümit ediyorum.

Ustayla tanışma kitabımdı. Son derece akıcı bir anlatımı var. Başlarda anılar çok daha dingin ve detaylı ilerledi. Hatta koskoca çeyrek yüzyıl bir deftere nasıl sığacak diye düşündüm. Sonra birden bire seneler atlandı. Kitabın üslubuna, konusuna, tarzına hiç bir sözüm olamaz elbette. Ancak kişisel olarak; okuduğum her kitapta karakterlerden biri veya birkaçıyla bir şekilde empati kurma adetim yüzünden, senelerce yasak aşk yaşamış iki evli insan bana sevimli gelmedi. Annemle bu taraklarda bezi olmadığı halde babamı onların yerine koyup Doğan Hoca'ya kızdım. Dediğim gibi belki tamamen kişisel bir durumdu fakat aynı zamanda Üstad'ın okuyucusunu nasıl avucunun içine aldığının da bir göstergesiydi.

Tek çocuğa izin verilen Çin'de 10 çocuklu bir kadın. Hem tuvalet bekçisi hem de bilge. Etrafımızdaki sığ insanlar mı gerçek, bu Çinli kadının yalanları mı bilemiyorum.

Polisiye okuru, katilin kimliğini yazar söylemeden bulmak için uğraşır. Ancak bu romanda, bu, bence mümkün değil. İnsanın iç dünyasının ona neler yaptırabileceğine dair çarpıcı detaylarla heyecan sürekli yüksek tutuluyor. Çeviriyi de son derece başarılı buldum. Şah mat'ı daha önce okumuştum. Şimdi sırada Ölümle Randevu var.

Osmanlıca kelimelerin yanında parantez içinde Türkçeleri de verilmiş. Buna alışıncaya kadar biraz zorlandım. Yine de bir çırpıda okunup biten, damakta azıcık buruk tad bırakan bir roman. Benzetmeler, şahane, anlatım zengin. Büyük Usta'nın bütün romanlarını zevkle okuyorum. Gençler için dil açısından biraz zorlayıcı olsa da mutlaka okunması gerekiyor.