E-Dergi

Sade anlatımı, insanın kendiliğine, anneliğine, evlatlığına baktıran bazı güzel cümleler, düz ilerleyen karışık olmayan kurgu/omurga beni kitapta tutan unsurlar. Merak unsuru da güzel yedirilmiş merne yedirilmeye de… Kitap bittiğinde eee yani tepkisiyle kalakaldım. Büyük bir sebep beklemiyordum evet ama biraz daha güçlü hissetmek isterdim aile hallerini. Tabii bunda tekrarların ve yer yer Miras’ın devamını okuduğum zannına kapılmamın da payı var.
Tüm bunlara rağmen okuduğuma memnunum.

Kitapları okurken çok sorarım kendime: “Yazar bu kitabı neden yazmış olabilir’” diye. Cevabını -bana göre- bula bula ilerlemek iyi gelir ve ekseri tek bir cevabı olmaz. Tema/amaç/anlam toplayarak gitmek iyi geliyor. Kitabın bendeki değeri, izi artıyor böylece. Vatan Millet Samatya’da da aynı şeyi yaptım ve net cevaplarla ilerlediğimi söyleyemeyeceğim. Buna rağmen keyifle (edebi lezzet anlamında, yoksa pek çok yeri içim kıyıla kıyıla takip ettim) merakla, dolu gözlerle, kâh hafif tebessüm kâh sesli gülmelerle okudum. Bir dönem -ki sonları benim ilk gençliğime tekabül ediyor ve kendi tarihime yolculuk da iyi geldi- iki anlatıcı… güzeldi. Sadece yer yer kopuklukları demeyeyim de ani geçişleri anlamak zor olabilir. Bu ani geçişleri kötü bulmadım bu arada. Zihnimin boşlukları doldurma, kendi ihtimallerini yazma hali de güzeldi, ki sanırım yazar bunu biraz istemiş.
Yani bence.
Ezcümle sevdim.

Vadideki Zambak, Balzac’ın bireysel tutkular ile toplumsal ve sınıfsal yapılar arasındaki çatışmayı gösterdiği bir roman. Félix’in Henriette’e duyduğu aşk, aristokrat bir kadının toplumsal rollerine ve evlilik sorumluluklarına sıkışmışlığı ile sürekli engellenir. Henriette’in mektupları ve son vasiyeti, karakterin içsel dünyasını ve duygusal çatışmasını doğrudan ortaya koyar. Roman, bireysel arzuların sınırlı olduğu bir toplumsal ortamı realist bir şekilde tasvir eder; aynı zamanda aristokrasinin çürümüşlüğünü ve toplumun birey üzerindeki baskısını gözler önüne serer. Aşkın/nefsin önüne bu baskının set olması halini de sevdim (bu öznel bir yorum, hissediyorsan yaşa fütursuzluğunun olmaması iyi geldi).
Kısaca, roman hem bir aşk hikâyesi hem de dönem Fransasının sınıfsal ve toplumsal yapısını ele alan bir toplumsal gözlemdir; duygusal yoğunluk ve karakterlerin iç çatışması romanın merkezinde durur. Hentiette'nin mektuplarındaki bazı cümleler bence ahlak inşası açısından kıymetlidir.

başladığım kitapların bana göre iyiliğinin en önemli kriteri okumadığım zamnlarda aklımın kitapta; karakterlerde, olayda, cümlelerde kalması. Bu kitapta da öyle oldu, olaylar birbirine güzel bağlanmış, polisiye seven kişi merakla hitama erdirir bence.
Sadece bazen olay ve karakterlerin çok yığıldığı ve bu yığılmadan mütevellit yorduğu hiisim hasil oldu, tabii bu öznel bir yorum.

yazarın, okurdaki sorularla zerrece ilgilenmeden anlatmak istediği hikâyeyi ustaca aktardığını düşündüğüm kitap.
bir kız çocuğunun insanın içini ezen kısa hayatını, o hayata temas eden insanlar gözünden yalın bir dille anlatmış. kitap boyu defalarca “tamam da neden” sorusu okurun zihnini zorluyor ve sonunda da çünkülere ulaşamıyor okur. fakat buna pek de takılacak hal kalmıyor.
demek ki insan, hikâyeyi neden yazdığını bilen bir kalemi okuduğunda, boşluklara pek de takılmıyor; iyi ki okudum, demiş oluyor çünkü nihayetinde.