E-Dergi

İlginç bir kitap demek yerinde olur sanırım. Ahmet Ümit'in özelliklerinden bir tanesi de polisiye türünü genellikle tarihle bağdaştırması. Bu da kitaplarını daha cezbedici kılıyor bence...

Ne bu tarafı doğru düzgün olarak anlatabilmiş ne de diğer tarafı bence. Her iki tarafın yaşadığı acılar da çok daha etkileyici bir şekilde anlatılabilirdi diye düşünüyorum. Elif Şafak'ın iki kitabını okudum diğerlerini ise okuma isteği bulamadım kendimde ne yalan söyleyim. Anladım ki kendisinin uslubundan pek hazzetmiyorum...

İşlenen konu muhteşem tabi, hakkını vermek gerek Elif Şafak da gayet akıcı bir uslupla ortaya koymuş eseri. Fakat yine de kitabı okurken içinde kaybolamadım, karakterlein gerçekliğine inanamadım diyebilirim. Çünkü fikirler ileri sürülürken sanki, karakterler değil de yazarın kendi konuşuyordu. Yazarlar normal olarak karakterlerin ağzından konuşurlar fakat konuşanın yazar olduğunun hissedilmemesi önemli bence. Elif Şafak bunu gerçekleştirememiş diye düşünüyorum.

Orhan Veli denildiğinde belki çok klasik olacak ama "Anlatamıyorum" gelir hep aklıma ilk önce. Anlatamıyorum deyip de bu kadar güzel anlatan ender şairlerdendir kendisi bence. Bir de Kitabe-i Seng-i Mezar var tabi Süleyman Efendi'nin hikayesi, şairi ölümsüzleştiren eser...

Hayatın acı tatlı anlarını kendisini bir arkadaş gibi anlayan ve ona yoldaş olan atıyla paylaşan bir adamın hikayesi. Kitabın sonunda yaşadığınız duygu yoğunluğu, bir at bile olsa insanoğlunun özellikle acılarını paylaştığı can yoldaşı ile olan bağlarının ne kadar önemli olduğunun hatırlanmasından kaynaklanıyor sanırım...