E-Dergi

ibrahim hocanın güzel bir çalışması. toplumda bize dayatılan mesih yada mehdinin geleceği ile ilgili inanç ve kıyamet alametleri olarak verilen, meşrulaştırmak için peygamberimizin ağzından insanlara empoze edilen, buğun cahil halktan mürekkep yalamış alimine kadar herkesin doğru kabul ettiği (niye; çünkü hadisler var!) söylemlerin doğruluk derecesi oldukça akıcı bir uslupla irdelenmiş. önce hristiyan düşüncesindeki isa figürü değerlendirilmiş, sonra bununla alakalı olarak israiliyattan gelen rivayetler de mercek altına alınmış. ibrahim beyin kitapları genel anlamda akıcı, sohbet havasında, yeri geldiğinde ince kinayelerle süslü, okunması kolay ve akıcı. tavsiyem herkesin bu kitabı okumasıdır. rivayetle akaid(inanç) oluşturulamayacağı temel bir düstürken; bu kuralı ortaya koyanların bile zaman zaman nasıl görmezden geldiğine şahit oluyorsunuz. bugun toplumda birileri çıkıp mehdi mesih gelmeyecek, kuranda böyle bir şey yok dese; o kişi (rivayetlerle akaid haline gelen) dinden çıkmakla itham edilir. unutmayın ki; bu kilisenin ortaçağ boyunca uyguladığı engizisyon mahkemesinin islam renklerine bulanmış olmasıdır. biz ruhani değiliz (ki islamda böyle bir şey yok) ki birilerinin dine girip çıkmalarına karar verelim.eğer din adına biri size bir haber veriyorsa; o kişinin dolmuşuna binmeden önce araştırın. çünkü herkes seçimlerini kendi iradesiyle yapar ve hesaba da o yüzden çekilir.

kitabın adı ilgi çekici olsa da çok doyurucu bir çalışma olmadığını düşünüyorum. başlarda ilgi çekici olsa da, resmen kendimi zorlayarak bitirdim. suya sabuna pek dokunmadan, meselenin özüne inmeden yazılmış bir kitap. belki beklentim büyük olduğu için bu şekilde düşünüyorum. yazarın hakkını yememek lazım.

hristiyanlık için aziz pavlusun işlevinin ne olduğuyla başlayıp(hristiyanlığı din anlamında temellere oturtan kendisini de bu temellendirdiği dinin peygamberi olarak gören) bizim toplumumuzdaki çarpık din anlayışlarını sorgulayan bir çalışma. ilginç noktalara parmak basmakla birlikte yazarın söylemlerinin biraz fazla sert olduğunu düşünüyorum, ama yanlış değil. tasavvuf hakkındaki düşünceleriyle gerçek anlamda şimdiye kadar hiç araştırmadığım tasavvuf felsefesi, vahdeti vucut, nur u muhammedi, şefaat, şeyh-evliya-mürit kavramları ile ilgili güzel bir çalışma. yalnız fikrimce önce tasavvuf felsefesi ve bunun temeli olan kavramları açıklayıp sonra tasavvufu eleştirseymiş daha güzel bir sıra olurmuş. yani kitaptaki sıralamada sonlarda bulunan ilgili bölümdeki öne alıp ondan sonra tasavvufla ilgili iddialarını delillendirmesi daha iyi olurdu.

ibrahim bey güzel uslubuyla okuyucuyu sıkmadan, sohbet havasında din adına sorgulamadan kabul ettiğimiz bir yanlışın daha altını çiziyor. önce nasıl müslümanların kuranı bırakıp rivayetleri öncelediği, sonra kuranı rivayet ekseli yorumlayarak akla zarar çıkarımlar yaptığı, dahası bunları kuranın kesin emirleymiş gibi dayattığı, aliminden cahiline kuran merkez olması gerekirken, eksenin şaşması sonucu ucu bucağı görünmeyen bir yola doğru gittiğimizi çok açık bir şekilde kitapta görebilirsiniz. dinin temeli olması gereken kuran, çogu zaman şimdiki zaman alimleri tarafından dokunulmaz! ilan edilen, aslında hatasıyla sevabıyla onların da insan olduğu görmezden gelinen geçmiş meşhur müfessirler ve hadis alimleri tarafından önce bir sonuca varıp bunun için sırasıyla hadis, uydurma hadis, kuran, olmadı rüyalarla düşüncelerine delil aramaları yüzünden kabir azabı, ölüm sonrası gibi pek çok konuda çogu zaman birbiriyle çelişen, düşünen insanın bunlar nasıl açıklamalar dediği, böyle dediğinde ise sus yoksa çarpılırsın! anlamına gelen yorumlarla nasıl susturulduğu ve bu konunun nasıl islamın olmazsa olmaz bir inancı haline geldiği gözler önüne seriliyor. genel hatlarıyla insanın ruh-beden ilişkisi bağlamında ölüm ve sonrasında insana ne olduğuyla ilgili doyurucu bir çalışma olmuş. mutlaka okunmalı.