E-Dergi

60 sayfa fakat 30 sayfası resim olan 1 saatte bitebilecek bir kitap. Öyle ahım şahım bir şey, bir fikir, vurucu bir söz beklemeyin. Ki Nobel Ödüllü yazarın bir kitabı. Giriş var, gelişme yok, sonuç sıfır. Kitabın sarı kapağı güzel. Sırf kitaplığınıza canlı bir renk katsın dye alınabilir ancak...

Kişisel gelişim kitaplarını bir kenara bırakıp Paulo Coelho okuyunuz. Çünkü yazar çok farklı bir düşünce dünyası yaşamaktadır. Okudukça kendimi sorulamama, ne yapmam gerektiğini daha iyi anlayabilmeme yardımcı oldu bu kitap. Daha çok fazla soru var cevap aradığım ve aradıkça da okuyacağım yazarın kitaplarını. Yazar diyor ki: "Eğer sen birşeyi gerçekten istersen, onun gerçekleşmesi için bütün varlıklar bir tek olup sana yol gösterecek, onu gerçekleştirmen de sana yardımcı olacaktır." Ana fikir bu. Endülüslü bir çobanın kendi Kişisel Menkıbesi(hayal,kader,hayat gayesi)'nin peşinden giderken ki hikayesini anlatmaktadır. Son olarak kitabın çevirisindeki "mektup" aslında "kader,yazgı"dır. Kesinlikle okumalısınız

Kitabı etkileyici bulmayanlara sözüm şudur: Elif'i yaşamayan bilmez. Yazar kitabı 2011 senesinde yazmış tam da benim Elif'e denk geldiğim zamanlarda. Paulo'nun Hilal'i benim Elif’imdi, Rusya'sı benim küçük Isparta'mdı. Tam herşey monotonluğa düşmüş içimde akan nehirler kurumaya yüz tutmuşken öyle bir geldi ki. Bütün yokluğunu affettirir gibi. Bu dünyadan başka bir alemde yaşıyorduk aşkı. Bütün güzel şeylerin, aşkın tam karşılığıydı Elif. Adı gibi dik duruşlu, çekik gözlüydü. Hilal gibi gelmişti "karşı dağdan ateşimi yakarcasına”. Biz bu hayatta yanyana gelemesek de başka alemlerde akan nehirler gibiydik. "Müziksiz yaşayabilir misin" diye sormuştum ona, çünkü o benim içimdeki en eşsiz müzikti. Ben bunları söylerken kitabın başkaramanının müzikle ilgisinden bihaberdim halbuki.
Kısaca özetlemek gerekirse kitap bizi anlatıyordu.
Aşkın eşsizliğini ve bütün arayışlarınızı içinizde hissederek okuyunuz...
Seni akan bir nehir gibi seviyorum Elif...

Yazar dini inancı olmayan bir adamın annesini kaybettkten sonraki sergilediği tutumu ve adamın karakterini çok sade, günlük bir dilde ele almış. O kadar sade bir uslubu varki yazarın, neredeyse hiç betimlemeye ve süslü cümlelere yer vermemiş. Günlük yazıyor gibi, bir anısını anlatır gibi, konuşur gibi. Garip olan ise bu sadeliğin sizi içine alması. Sıkmadan akıp gitmesi. Kesinlikle okuyarak tecrübe edilmeli...

Yazar romanı yazmamış, aynı zamanda her fırsatta karakterin durumu hakkında tahminlerde yada yorumda bulunmuş. Dışardan birini anlatıyor gibi, sanki kendi yarattığı karakteri tam olarak tanımıyormuş gibi farklı bir anlatım tarzını tercih etmiş. Örnek verecek olursam "Adam marketten çıkıp şehrin diğer ucundaki evine hiçbirşey olmadan gitti" derken extra olarak şunu da belirtmekte "Acaba arabadayken aklından neler geçiyordu Maximo'nun. Bunu bilemiyoruz. Tahminde bulunabiriz fakat romanın akışı değişebilir" gibi. Bir süre sonra bu durum sıkabiliyor.