Kalbe dokunur, ruha dokunur bir şeyler var Didem Madak şiirlerinde. Anne ölümünün soğukluğu, hüznü sızıyor satırlarından. Sadece bir kere değil tekrar tekrar okunup acıtacak şiirleri var, başta 'mutsuza kim bakacak' olmak üzere.
"İki kendim varmış maviş anne
Biri benmişim biri mutsuz
Ben ölürsem maviş anne, mutsuza kim bakacak?
[...]
Dünyanın bütün sabahları için iki bilet al maviş anne
Aman umutsuz bir yer olmasın!
İki kendim varmış maviş anne
Biri benmişim biri mutsuz
Ben ölürsem maviş anne, mutsuz için
Dünyanın bütün sabahlarına bir bilet al.
Ben ölürsem mutsuza iyi bak!"