E-Dergi

izzetbegoviç ağır abimizin hatalı bir kitabı bence. islam doğu ile batı arasında değildir. islam materyalizm ve mistisizm arasında bir orta nokta değildir. materyalizmin materyalizm mi olduğu mistisizmin mistisizm mi olduğu da gayet şüphelidir zaten. bir tarafta lenine tapanlar varken diğer tarafta cennetten arazi satan papazlar olmuştur. doğru görüş hak dışında yanlızca batıl olduğudur. kur'an da bize bunu söyler.

kitapta ağır bir izzetbegoviç özentisi var. kibirli bir üslup, genelleme ve analiz hurafeleri mevcut. amerika aslanmış ingiliz tilkiymiş filan. gülünç şeyler bunlar. tasavvuf hakkında söylediği şeyler dikkate değer. onlar da izzzetbegoviç çakması zaten.

edebi ağırlıklı, bol bol çöl tasvirleriyle dolu bir ihtida hikayesi-otobiyografisi. çok hoş bir kitap.

sayın yazar osmanlı yönetici elitine biraz ters bakıyor gibi. arapların uyanıp islam dünyasının liderliğini "türkler" in elinden alacağından korkulduğundan filan bahsediyor. osmanlı yönetiminin araplara içten pazarlılık yaklaştığını ima ediyor bir çok yerde. haklı yanları olabilir tabii. osmanlılardan genellikle "türkler" diye bahsetmesi ise bence mühim bir gaf. avrupai bir eski hastalığı olabilir.

bir de arabistan iklim şartlarının, uçsuz bucaksız çöllerinin yarattığı manzaranın tevhid inancını araplarda kökleştirdiğinden vs. bahsediyor. bu da bence doğruluğu çok tartışmalı bir düşünce.

ömer muhtar, ahmed senüsi, ibnsuud, rıza şah pehlevi gibi kişilerle görüşmüş.

okuyanlar pişman olmayacak.

bu kitap yazarın 9 yıllık hapishane notlarından oluşuyor. nispeten samimi bir havası var. pek çok insani, siyasi ve dini konuda çarpıcı tespitleri var yazarın.. mustafa kemalle ilgili olanlar dikkat çekici. en az iki defa okunacak bir kitap.

uzun uzun cümleler kuruyor. bazen anlamak için bir daha okuyorsunuz. çabalıyorsunuz. anladığınızda ise anlamaya değer bir şey söylemediğini fark ediyorsunuz. bir sürü laf kalabalığı. şurdan burdan konuşmalar. vs. vs. söyleyecek bir şeyi olduğu için değil; bu adamın yazmak için yazdığı çok açık. oysa gerçek edebiyat ruhun tatosu gibidir. okunduğunda kurgusuyla, uslubu ve ele aldığı konu ile yapışır kalır ruha. maalesef orhan pamukta böyle bir şey göremiyoruz. üstelik oryantalist bir dil, yabancı ve şaşı bir bakış, yabancı gözler. birileri orhan pamuka ödül vermiş olabilir. bunun edebiyatın kendisi açısından hiç bir önemi yoktur.