E-Dergi

Yabancı'yı okurken bir sessizlik kaplıyor insanın etrafını sanki.

Kişisel algım sonucu ara sıra Yann Tiersen'in Monochrome'u ile bozulan bu sessizlik, Christian Bale'ın The Machinist filmindeki halini hatırlattı çoğu kez. ne şarkıyla, ne de filmle aslında doğrudan bir bağlantısı olmayan kitabın ilginç bir şekilde "uyandırdığı his" buydu, üslup buydu, ve esir ediciydi.

Camus'nün neden varoluşçuluğun en güçlü temsilcilerinden sayıldığını anlamanız için yeterli ve hatta Camus'ye hayran bırakıp diğer bütün kitaplarını okumak istemenize sebep olacak bir eser Yabancı. Yazarın ilk meşhur kitabı olması itibariyle de aslında tanışmak için ideal seçenek.

"Bence bunların hepsi birdi."

"Ruhu üzerine eğildim, sayın jüri üyeleri, ama bir şey bulamadım."

"İnsan hiçbir zaman bütün bütün mutsuz olmaz."

"Mesaj kaygılı" görünmeden, insanı hiç rahatsız etmeden çok güzel mesajlar barındıran bir kitaptır Patasana ve tarzı itibariyle iki bambaşka hikayenin bir arada ilerlemesi iki kat fazla heyecan yaratır. İki bin yedi yüz sene evvel yaşananlar ile bugünküler arasındaki benzerlikleri hissetmek, üslup ve kültür olarak çok farklı olan bu iki hikayenin bir yerlerde nasıl olup da kesiştiğini görmek, bir yandan hafif aşk kokusu duymak, bir yandan kaygılanmak, bir yandan derin düşüncelere dalmak, ve alt metinlerin başarısına hayran kalmak bu kitabın olmazsa olmazları.

Ahmet Ümit tabii her zaman yaptığı gibi sürpriz bir son hazırlıyor bize. beklenmedik bir yerden vurup şaşkınlık içinde bırakıyor. Kesinlikle tavsiye ediyorum.

Ahmet Ümit'e hayran bu eseri okuduktan sonra "bunun filmi çekilmeli, en büyük oyuncular oynamalı, sinema tarihine geçmeli" diyor insan.

Fazlasıyla sürükleyici, hiçbir mantık hatası barındırmayan, "ben klavye başına geçsem böyle bir şey yazabilir miyim?" sorusuna koskoca bir HAYIR verecek kitaptır aynı zamanda. Bu nasıl kurgudur, olay örgüsüdür yahu nasıl bir sistemle hazırlamış Ahmet Ümit bu kitabı anlamıyor insan.

Elin Dan Brown'u varsa, bizim ondan ala Ahmet Ümit'imiz var.

Ahmet Ümit'in özellikle Patasana gibi bir kitaptan sonra bu eseri oluşturması açıkçası rahatsızlık verici.

Ahmet Ümit'in 99'dan itibaren yayımlanan eserlerine göz attığınızda dilin hep geliştiğini, kurguların karmaşıklaşması ile birlikte kitapların çok daha sarıcı hale geldiğini görüyoruz. Malesef ben Kukla'da bunu bulamadım. Kurgu yine çok başarılı fakat arada öyle sıkıcı kısımlar var ki insan sayfaları atlamak istiyor.

Yalnızca beni mi böyle etkilemiştir bilemiyorum ama yazarın diğer kitapları varken Kukla'yı tavsiye etmiyorum.

bkz. Kavim