E-Dergi

Atsız'ın Bozkurtlar romanından sonra okudum bunu. "Iki ara bir derede" kalmanın ne demek olduğunu yaşadım iki kitap arasında... Bir kitapta yapılan yarışta gurur uğruna can verenler, kağanı ölünce yaşamayı anlamsız bulanlar, bir kitapta o bir kişinin ardından yaşananlar, bir canın bile ne kadar önemli olduğu...

Her cümlesi insanı yüreğine işleyen bir kitap.
"..., keşke nereye gideceğimi bilsem! Herhalde giderdim."

" Akşam, gün doğuşunu izlemeyi tasarlıyorum ve sabah yataktan kalkamıyorum; gün boyunca ay ışığını bekliyorum, sonra da akşam odamdan çıkamıyorum. Ne uğruna uyandığımı, ne uğruna uykuya yattığımı bilmiyorum. Yaşamımı bir zamanlar devindiren maya yok artık; derin gecelerde beni uyanık tutan, sabahlari beni uykudan uyandıran o uyarıcı çekicilik yitip gitti."

Sürükleyici bir hikaye, bir oturusta bitecek bir kitap

Okurken Emma'nın burcu acaba terazi yükseleni de ikizler veya tam tersi midir diye düşüne düşüne okudum. Kararsızlığı, dengesizliği kitap boyunca baş ağrıtacak cinsten idi. Yine de bir klasik hakkını yemeyelim. :)

Koca kitabı bitirmeden uyuyamamıstım.