E-Dergi

dünyanın hiç bir yerinde istenmeyen bir halkın,başka bir halkı zorla vatanlarından sürüp,türlü işkence ve baskılarla yurtlarını yurt edinmeye çalışmaları ne kadar adil ve kabul edilebilir?dalia ne kadar da insancıl ve adil olsada,beşir gibi düşünüyor ve hissediyorum.kitap romandan ziyade tarihi kitap niteliğinde.kitabın girişi romana başlangıç.ondan sonraki 100 sayfa bulgaristan yahudileri ve filistin araplarının yurtlarından sürülüşünün tarihi gelişimi.kitabın asıl kahramanı beşirin öyküsü 200.sayfadan sonra başlıyor.ve bu sayfalarla birliktekalbinizin atışı hızlanıyor.acıma hissi öfkeye dönüşüyor.bu insanların suçu ne diyorsunuz çaresizce.çünkü zulüm bugün hala devam ediyor.taşlarla korunan bir yurt,kanla beslenenbir toprak.kutsal olduğu kadar talihsiz toprakların öyküsünü okuyoruz kitapta.

keyifli ve akıcı bir kitaptı.yazarın her eserinde bunu görmek mümkün.ancak kişiler ve olaylar o kadar kısa anlatılmışki aklınızda çok az şey kalıyor.aynı eğlenceli uslupla filozoflar biraz daha detaylı anlatılsaydı,okuyan için çok daha verimli olurdu diye düşünüyorum.yinede yazarın yüreğine sağlık.felsefe gibi bir çok kişinin sıkıldığı bir alanda,okuru güldürmeyi başarmış

bir solukta okunan,akıcı,şiirsel dili olan bir kitap.ancak aynı konuyu işleyen nazan bekiroğlunun LA SONSUZLUK HECESİni okuduktan sonra bu kitap okuyan için biraz yavan kalıyor

içinize işleyen,hayatın her türlü duygusunu yansıtan,aklınızdan çıkmayacak bir kitap.en önemlisi afganistanın talihsiz tarihini çok iyi yansıtan ve o insanların yaşadıklarına sizi yakın kılan bir eser.sonu iyi bitsede,ne raşiti affedebiliyorsunuz ne de meryemin ve leylanın yaşadıklarını unutabiliyorsunuz.insanın acıya nasılda tahammüllü olduğunu ve çaresizliğin nasıl mahkum edici bir şey olduğunu anlıyorsunuz.şeriatın yanlış anlaşılıp uygulandığı toplumlarda özellikle kadınların nasıl aşağılandığını ve bunun kadına çok değer veren islam adına yapıldığını görüp üzülüyorsunuz.yüreğinizin göğsünüzden çıkacakmış gibi attığını hissetmek için kitabı okuyun derim.

akif gibi muhteşem bir insanın hayatını ve hayata bakışını bilmemek,bunu gençliğe öğretmemek ve bununla ilgili merakları deşmemek ne acı.her yıl 12 martta akifle ilgili birkaç söz ile ona karşı görevler yerine getirilmiş mi oluyor?bu büyük dehaya,milli marşımızı bize hediye eden büyük insana böylemi kıymet vermiş oluyoruz?bir insan ve bir öğretmen olarak utandığımı ifade etmeliyim.çocukların ve gençlerin dimağlarında anlamsız şarkılar yerine akifin mısraları birikmeli.okunması gereken bir kitap ancak bir kitap bu değerli insanı anlamaya ve tanımaya yetmez.