E-Dergi

“Juana denize yürüdü. Bir avuç kahverengi yosun kopardı, yosunları yassıltı, nemli bir bulamaç haline getirdikten sonra bebeğin şiş omzuna bastırdı, en az doktorun verebileceği bir ilaç kadar etkili bir lapaydı bu, belki de daha etkiliydi. Gelgelelim yosun lapası bedava olduğundan, kimselerde güven uyandırmıyordu…”

Kitabı açtığınız andan itibaren hüzün kokuyor..

Serinin ilk kitabıymış, diğerlerini de almayı düşünüyorum, Osmanlı'nın son dönemlerinde konakta yaşayan bir ailenin dramını, hüznünü anlatırken ülkenin içinde bulunduğu döneme de ayna tutuyor, biyografik veriler ışığında, güzel tasvirlerle akıcılıkla okunan bir kitap.

Her kitabı gibi bu kitabı da harika olmuş, Elif Şafak karakterleri öyle ustaca tasarlayıp sunuyor ki, o yüzden kitabı okurken hiç yabancılık çekmiyorsunuz bir anda bütünleşiyorsunuz karakterlerle, betimlerini de çok seviyorum ayrıca.. Hüzünlü bir kitap, toplumun kanayan bazı yaralarına parmak basmış..

Osman Balcıgil’in okuduğum ilk kitabı, Suat Derviş hakkında da detaylı bilgilendiğim ilk kaynak oldu. Dili sade, sıkılmadan okunuyor, Osmanlı’nın son dönemleri, Cumhuriyetin ilk yılları ve sonrasını anlatarak o döneme de ışık tutmuş oluyor. O dönemin en üretken yazarlarından olması, yazma tutkusu çok güzel yansıtılmış, dönemin etkili bir çok ismiyle (gazeteci, yazar, vs) etkileşim içinde olması ve onlar hakkında da mini detaylara yer verilmesi, çok verimli bir çalışma olmuş.

"Mutlu olmamız için gerekli her şeye sahibiz, ama mutlu değiliz. Bir şey eksik. Etrafa bakındım. Ortadan kaybolduğunu kesinlikle bildiğim tek şey, on-on iki yıldır yaktığım kitaplardı.” cümlesi kitapla ilgilenmemdeki en mühim cümle oldu, distopya türünde keyifle okunan bir roman.