E-Dergi

Çok güzel ve manalı bir kitaptı. "Modern" dünyayı, hani önceki devirlerin hepsinden daha iyi olduğu söylenen ama aslında her şeyin manasını yitirdiği, hayatın anlamsızlaştığı, insanların basitleştiği modern dünyayı öyle güzel hicvediyor ki! Şöyle ki burada bu insanlar korkunç bir distopyanın içinde yaşıyorlar ama bunun farkında değiller. Aslında yaşadıklarının da farkında değiller. Bütün bunların ortasında bir de "Vahşi" John karakterimiz var. Gözü kara bir delikanlı ve bu dünyanın dışında doğup büyümüş bu yiğit edebiyatın manasına, Tanrı'ya ve aşkın adi bedensel hazlardan fazlası olduğuna inanıyor. John'un bocalamalarının, çaresizliğinin ama yine de modern dünyaya karşı kararlı duruşunun gittikçe adileşen ve manasızlaşan dünyaya karşı inatla mana arayan herkeste samimi bir şeyler uyandıracağına inanıyorum.

Bu hikayeyi küçükken masal diye anlatırlardı. Pek de hoşuma gitmezdi. Ne biçim bir masaldı bu ya! Her şey dümdüz saçmalık! Lakin geçenlerde beni bir düşünce aldı. Acaba çocukken felsefenin ne olduğunu bilmiyordum ve bu kitap da felsefik miydi? Bunu tetkik etmek için yeniden alıp okudum. Aslında kitapta felsefeyi andıran bir şeyler vardı ama satırlar arasına gizlenmiş kavram aslında başka bir şeydi: Mantık! Kitap baştan aşağı mantık hatalarıyla doluydu! Bunu yazarın "mantıkçı" olduğunu kitabın arka kapağında okuyunca anladım. Evet, yine bir şey anlamamış ve mana çıkaramamıştım ama en azından neden anlayamadığımı anlamıştım. Ben sadece bir öğrenciydim ve mantık kavramını, ömrünü buna adamış bir matematikçi kadar iyi bilmem ve anlayabilmem benden beklenemez.

Çocukların doğal filozoflar olduklarını anlatan bir kitap daha işte... Gerek masalsı, fantastik içeriği gerekse sağlam imgeleriyle anlattığı olay arasındaki tutarlılık konusunda son derece hoşuma giden kitap, Momo isimli masum ve dünyaya dair hiçbir maddi hırsı olmayan küçük kahramanımızın sadece çocukların görmekte muktedir olduğu hakikatlerin peşinde giderek tüm dünyayı kurtarışının öyküsünü anlatıyor. Aslında modern insanın hırslarını, gereksiz telaşını ve tüm bunların ortasında asıl mühim olanı göremeyişinin de bir hicvi niteliğinde. Her yaştan her insana okumasını tavsiye ederim...

Aslında bu kitabı okumamın ilk nedeni isminin distopik romanlar listesinde yer almasıydı. Ne var ki Otomatik Portakal bazı distopik ögeler içerse de tam distopik sayılmaz. Yine de çok inişli çıkışlı bir kitaptı. Başkahraman Alex'ten heri geliyor nefret ediyorsunuz, adi mahluğun biri olduğunu düşünüyorsunuz. Ama bazen de yeri geliyor ona bile bu kadar zulüm fazla diyorsunuz. Bazen kendi kafasında tüm dünyaya meydan okuyor ama bazen de sırf menfaati için basit insanların önünde alçalabiliyor. Sıradışı bir kitaptı ve eğer okuyucular olarak onu unutmamızı istemeyen Alex'i memnun edecekse söylemeliyim ki her serseri gördüğümde aklıma gelecek...