Doğaya, kırlara, köye, sehere, uyanan börtü böceğe, sabahın seherinde tüten sıcak çorbanın buğusuna, mutlu aileye... hayata yakılan bir serenattır serçekuş. Kaybedilmiş veya kaybedilmekte olan güzel hayatın terennümüdür serçekuş. Çocuk kitabı mıdır, bilmiyorum; ancak ''insan'' kitabı olduğu açık. Çocuklar bir şey anlar mı, inşallah; ben çok şey anladım, daha doğrusu ne kadar çok şey kaybettiğimi(zi) anladım. Serçekuşu görmeyeli yıllar olmuşken ve bir dönem insanların serçekuşlarıyla iç içe olduğunu, onlarla sohbet ettiğini okumak, o hayal meyal cennetasa günleri hatırlamak ne kadar güzel ve ne kadar acı. Ben ağlamayayım da kimler ağlasın a dostlar? Sahi hala serçekuşlarla yaşayan var mı?