hiç sıkılmadan okuduğum son derece akıcı dostoyevski eseri. okurken enteresan sekilde gercekten katilin yaklanmasini istemiyorsunuz. katilin iç dünyasını,hezeyanlarını o kadar iyi anlatmış ki yazar, kitap bittikten sonra dur dedim napıyorsun sonuçta iki kisinin katili o. karakterle baktığınızda defalarca ve defalarca iyinin içinde kötüyü, kötünün içinde iyiyi buluyorsunuz (misal raskolnikov, svidrigaylov). olağan insanlar ve olağanüstü insanlar harika bir şekilde uzun uzun tanımlanmış. beğendiğim bir çok ifade var ama şu nedense bambaska geldi bana:
ıktidar ancak eğilip onu almak cesaretini gösterenlere verilir.