Bu kitabın en sevdiğim yani sanki gerçekten o yaştaki bir çocuğun yazmış olması.Bazı olayların başı,bazılarının ise sonu yok.Gorki bazen bir karakterle olan anılarını sayfalarca anlatıyor ama ismi yerine sadece çocukken ona taktığı lakabı bize sunuyor.Çevresindeki yetişkinler kendisinden bir şey sakladığında aslında okuyucudan da saklıyor ve bazılarını asla öğrenemiyoruz. Aleksey (Maksim Gorki) ne görüyorsa biz de onu görüyor,onu duyuyor sadece bunlar üzerinden yorumlar yapabiliyoruz. Kitabın sadece bir yerinde Maksim Gorki sanki dayanamayarak şiddet hakkında o gün ne düşünüyorsa bizimle paylaşıyor ama sonraki sayfada yine Aleksey'in bakış açısına dönüyoruz.