Kitabın ilk hikâyesi oldukça kısaydı lakin güzelliği ve verdiği fikir dudak kıvıran cinstendi. İkinci hikâye yürek ısıtan, empati kurdurtma yönünde ilerliyor ve düşündürüyordu. Üçüncü hikâye ise kalplere dokunuyor, gözyaşlarınızı yerinden çıkartıyor, yüzünüzde buruk bir gülümseme oluşturuyordu. Gözyaşlarım kelimelerin ve karakterlerin acısına dayanamayıp akıp gittiler. Onlarla birlikte ben de ağladım. Uzun zamandır bir kitap nedeniyle böylesine bir ruh haline girmemiştim. Cengiz Aytmatov'un işleyişi o kadar derindi ki... Bu yüzden son hikâye en sevdiğim oldu. Cengiz Aytmatov çok okumadım ama bu kitaptan sonra oldukça okuyacağımı biliyorum. Güzel bir kalemden çıkan güzel bir anlatım.