Brautigan'ın en şahsi ve en içten metni. Yaklaşan ölümünün bir habercisi. Allak bullak olmuş hisleri ve düşünceleri okuyanları da kendisini de oradan oraya sürüklüyor. İntiharının ayak sesleri bu metinde apaçık duyulmaya başlıyor. Bütün naif depresifliği bu kez olanca acımasızlığıyla kelimelerine sıçrıyor. Bu bakımdan en amansız Riçi metni de sayılabilir aslında. Bütün karakterler yavaş yavaş silikleşip kayboluyor; bazen mezarlıklarda geziyor Riçi, bazen de salt düşünceleriyle karanlık ve iç bulandırıcı oyunlar oynuyor.
