Türk öykücülerin Çehov tarzı durum/kesit öykülerinin arasında usta bir öykü yazarını okumak nane şekeri sonrası ağızda duyulan bir ferahlık.
Çağdaş Türk öykücülüğüne egemen yalnızlık, yoksulluk ve yoksunluk dolu bir içeriğin yanında bir yersiz yurtsuzun, bir serüvencinin hapishaneden yazdığı öyküler ince bir sızıya belirsiz gülümsemeler katıyor.
Her öykü kahramanının uzun uzun gözlemlendikten sonra aktarıldığı belli. Bu gözlem derinliği hapishanede yapacak başka işi olmamasının verdiği rahatlıkla da ilgili.
Taklit elmasları gerçek elmas diye satmanın yasaya ve ahlaka uygun olması düşüncesi ancak O. Henry gibi sokakların satıcısında yer alabilir.
Zencileri kızartmaya hevesli insanların yaşadığı yerde de mutlaka en çok satılan şey, odun külü ve benzinden yapılan çıradır.
Sıradan insanların öyküsü çarpıcı gelişmeler, düğümler ve çözümlerle aktarılıyor. Bir "olay öyküsü" yazarı; ancak kişilerin ruhsal durumları ve yaşama bakışları olayın önüne geçiyor.
"Tefecilere on dolar kazık atan insan utanılacak bir iş yapmamıştır." onun kahramanlarına göre.
Yakınlarda biri size 100 dolarlık "Galconda Altın Yatırım Şirketi" hisse senedi sattıysa bilin ki O.Henry'in kahramanlarından bir tarafından kazıklandınız.
