Kitabın iddiası, özetle: ‘‘İnsan tasavvufla kemale erer. İlimsiz tasavvuf olmaz. Ehl-i tasavvufun ihtiyaç duyduğu ve okumaları gereken ilim kaynağı ise Risale-i Nur’dur. Lâkin, madem insan-ı kâmil olmanın yolu tasavvuftur; öyle ise, Risale-i Nur talebeleri veya meşhur nam-ı diğerle Nurcular tasavvufa girmeli ya da en azından karşı çıkmamalılar.’’ Tasavvufun ne olduğu ya da ne ölçüde Risale-i Nur’da yer aldığını okuyacağımı sanmıştım. Son derece yüzeysel yorumlar ve değerlendirmelerle dolu, maalesef.
