Bazı kapılardan bir kez geçince, hayat asla eskisi gibi olmaz…
“Zaten nicedir özlemiştim. Maltepe’deki arkadaşlarıma gittim.
Ön bahçede, tel örgüyle bina arasındaki dört-beş metrekarelik boşlukta dut ağacı var. Altına bi masa sekiz-on sandalye sığıyor. Gölgesine oturduk.
Ve, o ağacın gölgesinde oturan arkadaşlarımdan biri roman yazdı. İsmi, Kapı... Son rötuşları yapıyor, baskıya göndermeden önce göz atmam için bana verdi. İki gecede yuttum. Sanırım o gölgesinde oturdukları ağacın sihri var. Yıllardır bu kadar iyi kalem okumadım...”
YILMAZ ÖZDİL
Henuz okumadim ama kitabin araka kapaginda YILMAZ ÖZDİL dusunceleri yer aldigindan merak edip aldim kitabi okuduktan sonra umarim bende YILMAZ ÖZDİL gibi dusunurum