"Konuşma sırası tam bana geldiğinde, birden salona giren babamı sırtından gördüm, bana geleceğini söylememişti, şaşırmıştım, dizinde başlayan bir rahatsızlık nedeniyle aksayan ayağıyla ağır yol alıyordu. Zamanlama müthişti. Bir süre ayakta oturacak yer bakındı. Babamı görünce içim ılımış, sesime bir parlaklık gelmiş, beni alkışlarken gururunu görmek gönendirmişti. Böyle beklenmedik anlarda insan, dipte, derinde duran, arada olan biten hiçbir şeyin kolay değiştiremeyeceği köklü bir sevgiyi keşfediyor. Anladığım kadarıyla, bizi zaman zaman karşı karşıya getiren kişiliğimizin birbirine benzeyen yanlarıydı." s.413/Harita Metod Defteri/ Murathan Mungan