Bugün kapağına hayran kaldığım İthaki yayınevinden çıkan E.T.A. Hoffmann’ın Kumadam kitabını okudum.
Kitapta iki tane hikaye var: Kumadam ve Issız Ev. Kitaba ismini veren Kumadam hikayesi başarılıydı. Çocukken anlatılanların, söylenilen cümlelerin, travmaların küçük bir tetikleme ile bir insanın yaşantısını nasıl değiştirebileceğine ilişkin karanlık, düşündürücü bir hikayeydi.
Diğer hikaye Issız Ev de gayet güzeldi. Tasvir edilen evi gözünüzde canlandırabiliyorsunuz. Hikayenin genelinde bir gizem hakim ve bunu çözmeye çalışıyorsunuz. Fakat hikayenin sonunda gizem çok hızlı çözülüyor.
İki hikayenin de kısa olması bence bir dezavantaj olmuş. Biraz daha uzatılsa daha iyi olabilirlermiş.
