Simone Weil, Tanrı'nın örtük sevgisinin üç aracısız nesnede mevcut olabileceğini dile getiriyor. Bunlar ayinler, dünyanın güzelliği ve başkalarına karşı duyduğumuz sevgi.
Kişi kendi arzularını ve beklentilerini gerçekleştirmek üzerine oluşturduğu ilişkileri sevgi olarak etiketleyebilir fakat bunun kişinin özündeki bencilliği örtüleyebilmesi mümkün değil. Sevgi, çoğunlukla kendi-dışılığına karşı hissedilen duyguyu ifade ederken talep, kendi ihtiyaçlarımız ve doyumumuz ile ilgili bir mesele. Sevgi almakla ilgilenmez; verdikleri ile eksilmez aksine çoğalır. Sevgi, değiştirmek/dönüştürmek istemez, güzelliğin seyrine kapılır. Bunlarla birlikte sevgi aynı zamanda seveni de sevileni de büyütecek bir değişimin mimarıdır. Birçoğumuz asla sevmeyi becerememiş olarak; onu arayarak fakat çoğunlukla başka şeylerle karıştırarak ömrümüzü tüketiriz. Sevgi, hayal kırıklığına uğratmaz; hayal kırıklıkları sevgi beceriksizliğimizin göstergesi daha çok.
