E-Dergi

Roman, bir yaz günü öğlenden akşama kadar bitirilebilecek kadar sürükleyiciydi benim için. Çeviri kokan dili bir parça rahatsız etti, ancak ana akımdan ayrılıp kısıtlı alternatif yazını takip etmek isteyenler için fena bir seçenek değil. En azından, pompa isteyen Veronica, ölmek isteyen Veronica'ya göre daha okunası...

Kapalı hava, gri bulutlar, sıkkınlık, bunaltı, havasızlık ve yok oluşu çağrıştıran, melankolik bir modernite eleştirisi. Aslında, "yeni olanın, iflah olmaz bir iştahla her şeyi ele geçirme hırsı mı; yoksa eskiyen / eskimiş olanda ısrar etmek mi daha hastalıklı ve yıkıcıdır?" sorusunu aklıma getirdi. Ancak, bir cevabının olduğunu sanmıyorum. Tıpkı, kitabın bir distopya mı; yoksa karikatürize edilmiş bir ütopya mı olduğuna karar verememem gibi...

Tezer Özlü'nün roman görünümlü şiir kitabı. Her satırı şiir gibi hakikaten de...

"Sonra arkadaşlarımızdan birkaçı arka arkaya ölüyor. Henüz kırk yaşlarında insanlar. Daha güzel yaşamlara duyulan özlem ve bekleyişi onlarla birlikte gömüyoruz. Daha güzel yaşam diye bir şey yok."

Su gibi akıp giden, giderken de insanın içini acıtan öykülerden oluşan, Emrah Serbes'e yakışır bir kitap. Örneğin, Galip'in hikayesini hüzünlenerek okurken, insanı düşünmeye iten aforizmalar da hayata dair fikirlerini sorgulatıyor. Mesela aşağıdaki "şimdiki akıl paradoksunu" okuyan ve benimseyen bir insan, bir daha hiç pişmanlık duyabilir mi?

"Şimdiki aklım olsa öyle yapmazdım; ama öyle yapmasaydım da şimdiki aklım olmazdı."

Anayurt Oteli ile tanıdığım Yusuf Atılgan, bu kitapla adeta Albert Camus'nün meşhur Yabancı romanını hatırlatıyor. Topluma yabancılaşma ve sürüden ayrılma, muhteşem analizler eşliğindeki karakter tahlilleriyle biçimleniyor. Bu roman, Türk edebiyatında, yeraltı edebiyatı diye tasnif edebileceğimiz akımın öncüllerinden biridir. C.'nin dikkafalılığına sinirlenirken, birçok konuda hakkını da verdim. Mutlaka okunması gereken bir başyapıt desem, abartmış olmam sanırım. Yalnız, Yabancı'nın hemen üzerine okumak, insanı onlarca yıl boyunca inşa ettiği her şeyi yıkıp, derin bir depresyona sürükleyebilir. Zira bu ikisi, hayatın anlamsızlığı hakkında okunabilecek en iyi yapıtlardır. İşin kötüsü, hiç de haksız sayılmazlar...