E-Dergi

Hayattaki yenilgilerini, kayıplarını mısralarında imler şair ‘geride kalan çocuğum ben, ötekiler koşarken’. Aynı şiirin başka bir mısrasında ise şimdiki çocukların kendi çocukluk kayıpları gibi olmasını istemez şair. Onların, kendisinin yaşadığı çocukluk kayıplarını yaşamalarını istemez. ‘uçurtma yapmalı mahallenin çocuk ordusuna’ diyerek engin gönlünü yansıtır bizlere. ‘yağmurlu havaları boyar mıyız /kar tanelerini rengârenk’ mısralarıyla da umudunu yitirmediğini görmekteyiz.
Bildiğimiz dört mevsim içine beşinci bir mevsimi de kendisi koyar şair, ‘uçurtma mevsimi’ şiiriyle. Salonda babasının işten dönmesini beklemenin ötesinde, Suriye’de barışı bekleyen çocukların gözüyle bakar dünyaya.

Şairimizin şiirlerinde apaçık hissedilen bir dinginlik ve şiirsel derinlik mevcuttur. Çağlayan sonrası durulma misali; gürültüden sonra sükût misali; acıyla hüzünle imlenen mısralarla, dikkati bu yöne çekme çabasının güdüldüğü gözlenmektedir. Gerek şiir kitabı ismi, gerek kitap kapağındaki resmin manidar olduğunu da söylemeden geçemeyeceğim.

Kıyamete neden seksen gün değil de doksan dokuz gün kaldı? Ya da neden yüz on gün değil? Yazarımızın doksan dokuz gün üzerinden bu romanın iskeletini oluşturmasının nedenlerini, ikinci günün sonunda belirgin şekilde okuyucunun önüne koymuştur. Her gün Allahın doksan dokuz isminden biriyle oluşturulan bir şiirle sonlandırılması, romanı farklı bir yaklaşımla okuyucuya sunmasını olumlu anlamda farklılık olarak yorumluyorum. Yazar bu şiirleri romanla beraber taşımasını, kendi duası olarak açıklamasını mantık dairesi içerisinde güzel buldum. Hal böyle iken yazarımız hayalle, gizemle ve ezoterik bir dünya bakış açısıyla, en güzeli de şiirsel dualarıyla okuyucuyu -inanç adasına- taşımıştır.

Aşk şiirlerinin ağırlıklı yer aldığı kitapta izleksel öğeler olarak daha çok; kadın, erkek, bayan, güzel kız, genç adam ve sevgili başlıklarını içermektedir. İkincil olarak; çevre, insanlık, doğruluk temaları işlenmektedir. Aşk nedir ne değildir? Erkek ve sevgili nasıl olmalıdır? Gibi sorulara cevaplar aranmış şiirlerde adeta. Birçok şairde olduğu gibi hüzün, ayrılık ve kırgınlıkları da barındırıyor şiirler. Hikâyeli şiirlerle beraber yaşanmışlıklara not düşülmüş başka bir taraftan. İmgenin çok az kullanıldığı şiirlerde daha çok ses ve duygu yoğunluğuyla beraber yalın bir anlatımın önde olduğu görülmekte. Kitabın son bölüm şiirlerinde farklılaşma gözlenmekte. Hitap cümlelerinden uzak daha dingin ve derinliği öne alan şiirlere bir geçiş gözüküyor.

emleket Yazıları’nda yaşanmış anılar içerisinde özlem, hayat mücadelesi, kadirşinaslık, yetinme, şükür ve umut anlatılıyor. Yaşamın içerisinde gözden kaçırılan mutluluk kırıntılarına dikkat çekiliyor. Belki büyük şeyler insanı büyük yapıyor ama daha çok küçük şeyler insanı mutlu ediyor. Yazıların bir bölümünde Bilal Hoca’nın yemeğe karşı özel bir ilgisinin olduğunu gözlemledim. Bilmiyorum yanılıyor muyum? Kitapta yer yer tebessüm ettiren bölümler var. Şekvadan uzak, samimi bir anlatım hâkim. Gurbetle beraber özlemin daha çok yaşanmaya başladığı seksenli doksanlı yıllar, insanların görestisinin daha çok hissedildiği ve geldiği yıllardı. O dönemde yaşanan sıkıntılarını duyumsatıyor. Satırlarda kimi yerde mutluluklar göneniyor kimi yerde mihnet uyanıyor.