E-Dergi

Felsefi bilim kurgu türünün bir örneğini teşkil eden Tanrıların Tohumu, Wells’in deyişiyle, “insan ilişkilerinde dengelerin değişmesine dair bir fantazya” ve aynı zamanda insan hırsı ile doğa karşı karşıya geldiğinde doğabilecek tehlikelerin uyarısı niteliğinde bir hikâye.

Yer yer komikliklerin de olduğu Kaderin Cilvesi’nde Hüseyin Rahmi Gürpınar, “namus” ve “açlık” kavramlarını kendine has üslubuyla ele alır. Kendimizi de bu ikilik arasında düşünmeye sevk eder.

Türk edebiyatının en renkli yazarlarından Hüseyin Rahmi Gürpınar, Meyhanede Kadınlar adlı kitabıyla Cumhuriyet’in ilanından sonra değişen hayata bir türlü uyum sağlayamayan insanları ve kültürel çatışmaları ironik ve mizahi bir dille anlatıyor. Birbirinden bağımsız yedi öykünün bulunduğu kitap, boşanmadan siyasi ve sosyal yasaklara, hurafelerden toplumsal erozyona kadar birçok konuyu işliyor. Halk ağzı ve deyimlerine de yere veren Hüseyin Rahmi, bu hikâyeleriyle okuyucu güldürürken bir yandan da düşünmeye teşvik ediyor.

Toplumun büyük kesimi tarafından kabul edilen ahlak ve davranış şekillerini reddeden Libertin edebiyatının en önemli yazarlarından Cyrano de Bergerac, felsefi bilim kurgu türünün ilk örneğini teşkil eden bu eserinde, kendi zamanının değerlerine ve kurumlarına sert eleştiriler yöneltmekten geri kalmazken okuyucuyu da son derece yabancı âlemlerde eğlenceli bir gezintiye çıkarıyor.

Darülelhan’ın (Konservatuvarın) alaturka kısmında ud eğitimi alan Neriman, mensup olmakla iftihar ettiği Doğu kültürünü çok seven babası Faiz Bey’le on beş yaşından beri Fatih semtinde oturmaktadır. Yine bu semtte ta­nıştığı, babasına çok benzeyen ve Darülelhan’da kemençe eğitimi alan Şinasi ile yedi yıldır nişanlı­dır. Bütün mahalle, tahammül sınırlarını zorlayan bu nişanlılık ilişkisinin evlilikle bitmesini beklemektedir. Ancak Neriman’ın Darülelhan’da tanıştığı Macit, onun içinde yer etmiş Batılı bir hayat yaşama isteğini uyandırır. Neriman, Beyoğlu’nda, Harbiye’de yaşanan ışıltılı hayat tarzına imrenerek yaşadığı muhitten, evlerinden, babasın­dan, Şinasi’den ve hatta doğuyu temsil ettiğini düşündüğü kedisinden bile nefret etmeye başlar. Tramvay yoluyla birbirine bağlanan ama birbiriyle bağdaşması mümkün olmayan iki semt, Fatih ve Harbiye, aynı coğrafyada yaşanan bir kültür ve zihin geriliminin cepheleridir.