Savasin en kanli gunlerinden
biriydi.
Asker en iyi arkadasinin az ileride, kanlar icinde
yere dustugunu gordu.Insanin basini bir saniye siperden
cikaramayacagi
gibi bir ates
altindaydilar.
Asker tegmenine kostu hemen:
Komutanim, bir kosu arkadasimi alip geleyim mi?
''Delirdin mi?" der gibi bakti tegmen...
Gitmege degmez oglum, arkadasin delik desik olmus. Buyuk
olasilikla ölmustur bile.
Kendi hayatini da tehlikeye atma sakin!
Ama asker o kadar israr etti ki, tegmen izin vermek
zorunda kaldi.
Peki, dene
bakalim!
Asker yogun ates altinda firladi siperden ve mucize eseri,
arkadasinin yanina
kadar gitti, yarali arkadasini sirtlandigi gibi tasidi. Birlikte
siperin icine
yuvarlandilar.
Tegmen kosup yaraliya bir goz atti ve nefes nefese bir kenara
yikilmis askere
dondu:
Sana hayatini tehlikeye atmaya degmez, dememis miydim! Bu zaten
olmus...
Degdi Komutanim, degdi! dedi asker.
Nasil degdi,
arkadasin zaten olmus, gormuyor musun?
Gene de degdi komutanim, cunku yanina vardigimda henuz
yasiyordu...
Ve onun son sozlerini duymak, dunyalara bedeldi
benim icin...
Ve, hickirarak, arkadasinin son sozlerini tekrarladi:
"Gelecegini
biliyordum!"
GELECEGINI BILIYORDUM!
Kalbimizde "arkadaslik" denilen bir mucize var. Nasil oldugunu,
nasil basladigini
bilemezsiniz. Ama bunun ozel bir armagan oldugunu, Allah'in bir
lutfu oldugunu
bilirsiniz.