E-Dergi

Umut ve hüznün birbiriyle bütünleştiği kısacık ama iz bırakan bir kitaptı. Kitabın yazarı demiş ki "Rüya gibiydi. Sanki onun hikayesini yazmak için doğmuştum."

İsmail Bilgin'in kitaplarını sanırım gözümü kırpmadan alırım. Bir kere adam tarihi öyle güzel anlatıyor, okuyucuyu olayların içine öyle güzel çekiyor ki karakter ne yaşarsa siz de onu yaşıyorsunuz. Fahrettin Paşayı çoğumuz duyduk eyvallah ama hakkında birkaç cümleden başka ne biliyoruz ki? Gerçekten efsane bir insanmış. Geçmişimizde böyle büyük bir insanın olması bile öyle gurur verici ki anlatamam. Bence bütün Türkler bu kitabı okumalı, okutmalı.

Yer yer çıldırtan aynı zamanda da insanı içine çekip karakterlerin sürüklendiği her yere okuyucuyu da sürükleyen, hayal-gerçek, zaman-mekan, geçmiş-şu an arasında ani geçişlerin olduğu zorlayıcı bir kitap. Ama yine de fazla güzel bir kitap. Yaşananları ben yaşamışım gibi hissettiğim o kadar çok yer oldu ki... Özellikle askerlik anılarının olduğu kısımlar... Onunla askere gitmiş, onunla beraber komutandan dayak yemiş gibiyim. Hele sonu... Hiç böyle bir son beklemiyordum. Her şey çok ani ve patavatsızca gerçekleşti ki öylece kalakaldım kitap bitince. Bir hüzün çöktü içime.

Köyde çalışan bir öğretmen olarak bu kitabı okuyunca insan bizimkiler yine de şansıymış diyor. İlgisizliğe, dayağa alışmış köy çocukları nasıl şanslı olabilir ki demeyin beterin beteri varmış. Kitaptaki 'çocuk' karakterinin bir ismi bile yok. Annesi, babası, arkadaşları, yakınlarda gidebileceği bir okulu yok. Sadece dedesi var. Ama dedesi de bir sürü sorunla cebelleşiyor. Dram ağırlıklı bir kitap hele sonu insanı cidden etkiliyor...

Hayat güzeldir...Ne kadar güzel ne kadar ferah bir kitap... İnsanın içine huzur veriyor. Hayat güzel ama biz onu görmeden yanından geçip gidiyoruz. Görmek mümkün sadece biraz farkındalık lazım. Koşturmak yerine yeni açan lalelerin güzelliğinde kaybolmak ya da hiç farkında olmadığı güzellikleri görmek için şarampole yuvarlanmak... Hikayeler farklı konu aynı. Biz görebilirsek hayat güzeldir...