Taha Hüseyin'in 1926 yılında yazmış olduğu bu kitap İslam dünyasında büyük tartışma yaratan eserlerden biridir. Ezher kökenli olmakla birlikte Fransa'da eğitim görmüş ve doktorasını Durkheim danışmanlığında hazırlamıştır. Daha sonraki yıllarda Mısırda Eğitim Müsteşarlığı ve Bakanlığı yapmıştır. Kitabındaki temel tezi önsözünde açık seçik verilmiştir. Temelde Cahiliye dönemi şiiri üzerine yorumlar yapmış ve bu döneme atfedilen şiirlerin sahih olmadığını kanıtlamaya çalışmıştır. Cahiliye dönemi ile ilgili bilgi almak için en temel kaynağın cahiliye dönemine atfedilen şiirler değil, bizzat Kuran-ı Kerim'in kendisi olduğunu söylemiştir. Cahiliye döneminin anlamsız yere kötülenmesine ve olduğundan daha aşağıda gösterilmesine karşı çıkmış, İslam dinini yüceltmek için buna gerek olmadığını söylemiştir. Ben kitabı dikkatle okudum vahiyi reddeden, iddia edildiği gibi Kuran-ı Kerim'i beşerileştiren bir ifadeye rastlamadım. Kuran, Hadis'e değil icmaya bazı itirazları var, rivayetleri eleştiriyor. Aslında konu doğrudan Arap edebiyatı ve şiiri ile ilgili. O nedenle eleştiri yapabilmek için bu dilin inceliklerine vakıf olmak lazım. Ayrıca zaten bu kitaba Arap aleminde de epey bir reddiye yazılmış. Bu reddiyelerin bir kısmı ciddi ve aklı başında eleştiriler içeriyor, diğerlerinde ise hakaret ve dinsizlik suçlamaları hakim. Ben yazarın oryantalistlerden faydalandığını teslim etmekle beraber, onların bakış açısından baktığını kabul etmiyorum. Zira metinde oryantalistlere yönelik eleştiriler de mevcut. Bence insanlar ayrıntılı bir okuma yapmadan ya kulaktan duyma ya da sadece bir iki alıntı okuyarak eleştiriler yapıyorlar.
