Dişi Şeytan Hakkındaki Yorumlar

genç bir kızın ağzından dinliyormuş gibi anlatılanlar. kendini bulma mücadelesi içinde yaşanan sıkıntılar gerçekçi bir dille sunulmuş okura. okunmaya değer...

Kısa öz ve gayet güzel bir kitap. 100 sayfada edebiyat yapan yazarlara hayranım. Ben çok beğendim. Kitabın akıcılığı ve bitişi çok güzel. Farklı tarz okumak isteyenlere tavsiye edilir.

bu kitabı neden aldığımı anlıyamadım ve kitabı okudukca bu anlımsızlık daha cok büyüdü.. Emin olun hiçbirimizin damak tadına uygun değil belki okumayı ve yazmayı bilmiyenler için olabilir...

Nothomb'un okuduğum ilk romanıydı ama umduğumu bulamadım. Bana pek birşey kattığını söyleyemeyeceğim. Olumlu olarak söyleyebileceğim tek şey zaman zaman insan kendi gençlik dönemlerinden birşeyler bulabiliyor. Bunun dışında çevirisini de çok yetersiz buldum. Pek çok anlam hatası var. Pek çok yerde bu cümleyi daha güzel ifade edebilirdi dedim, hatta bazı yerde anlama tam bakılmadan sanki kelime kelime çeviri yapılmış gibi.

Ana kahramanımız Blanche’ın duyduğu yalnızlık ve solgunluk insanın içine işliyor, acıyı derinden hissettiriyor. Ama melonkoliye izin veren bir roman da değil "Dişi Şeytan", acıların içinde küçük bir mutluluk çatısı da açılıyor sığınmak için. Tüm Nothomb kitapları gibi akıcı, sahici ve temiz diyaloglarıyla akıp gidiyor. Ve geriye iyi bir roman okumanın doyurucu hissi kalıyor.

On altı yaşında kendine güvensiz, bedeninden ve varlığından ürken, arkadaşsız, yalnız bir genç kız kendisinin tam tersi bir kıza rastlarsa ne olur? Hele o kız, önce yatağını, sonra ailesini, sonra da tüm hayatını ele geçirirse? Kısa ve etkili kitaplarıyla tüm dünyada haklı bir üne ve geniş bir okur kitlesine sahip olan Amélie Nothomb’un Dişi Şeytan adlı romanı böyle bir hikâyeyi anlatıyor.
Bir insanın diğer bir insana nasıl üstünlük sağlayabileceğinin ya da bir insanın başka bir insanı nasıl parmağında oynatabileceğinin hikâyesi de denilebilir "Dişi Şeytan"a. Yaşananlar arkadaşlık adıyla başlayıp, kurban-cellat ilişkisine dönüşüyor. Aslında bu kitap hiç güzel bir şey söylemiyor. İnsanlığa duyulan güveni yıkıyor, aileye bile sığınamıyor bu romanda okur. Ana kahramanımız Blanche’ın duyduğu yalnızlık ve solgunluk insanın içine işliyor, acıyı derinden hissettiriyor. Ama melonkoliye izin veren bir roman da değil "Dişi Şeytan", acıların içinde küçük bir mutluluk çatısı da açılıyor sığınmak için. Tüm Nothomb kitapları gibi akıcı, sahici ve temiz diyaloglarıyla akıp gidiyor. Ve geriye iyi bir roman okumanın doyurucu hissi kalıyor.

bu, Nothomb'un okuduğum ikinci kitabı. çok özel bir tarzı olan bir yazar. anlatımı o kadar sade ki, anlatmak istediğinin dışında sizi yoran, sıkan tek bir cümleya bile raslamıyorsunuz. Kurgu o kadar iyi ki, yeniden sizin kurgulamanıza gerek kalmıyor. hikaye o kadar sıradışı ki, sonunun nasıl geleceğini tahmin edemiyorsunuz. farklı bir şeyler okumak istiyorsanız keyif alacağınıza eminim.