E-Dergi

Franz Kafka'yı anlayabilmek adına, onun gibi düşünmek ve olayları onun bakış açısıyla irdelemek gerek. Genellikle okurlar Kafka'nın eserlerini karamsar ve boğucu olarak yaftalar. Peki hiç sorduk mu, " Neden Kafka'nın eserleri, karamsarlık içermekte! Etkin olduğu dönemde eserlerine yansıttığı gibi, gerçekten karamsar bir ruh halinde miydi, yoksa bilinenin aksine farklı bir ruh halindeydi de, sadece eserlerinde mi, karamsar bir tavır sergiledi.
Eserde tamamen farklı bir Kafka okurun karşısında. Kitaplarda yer alan anlatılar ve Kitaplarda yer almayan, ayrı olarak yayımlanmış anlatılar adı altında kimisi kısa, kimisi de uzun hikâyeler yer almakta. O hikâyeler ki, bir insanın duygusal bağlamda yaşadığı bütün değişimleri kapsamakta. Soran, sorgulayan ve sorgulatan Kafka. Kurguladığı insanların dilinden varlığını sorgulayan ve sorguladığı hususları yine kendi öznel fikirleriyle açıklığa kavuşturan yani aforizmalarla ortaya seren Kafka. Mutlaka okumalısınız...

Ana olay dizisini Shakespeare yazsa da, son düzeltmeler Shakespeare'in dokunuşlarına sahip olsa da, bana göre bir şeyler eksik gibi. İşin kötü yanı Shakespeare'in diğer eserlerini okurken aldığım hazzı Cardenio' da duyumsayamadım. Hani bazen bazı şeyleri dışa vuramıyorsak, bu durum o şeyler hakkında hiçbir şey hissetmediğimiz anlamına gelmez ya, Cardenio' da ben de bu hissi pekiştirdi.
Bazı meseleler bütünlük arz ettikçe, daha çok etki eder.
Belki de eser tamamen Shakespeare'in kaleminden çıkmadığı için, hissettiğim yarım kalmışlık. Eserin konusu, bir soylunun varisi olan Lucinda'nın etrafında şekillenir. İki erkek arasında kalan Lucinda alacağı kararlar doğrultusunda oyunu yönlendirir.. Kazananı olmayan, bilâkis kaybedenlerin olacağı bir savaş. Okur kendi hükmüne mi, ram eder, yoksa kendisi kendi doğasının yararlığına mı ram olur bilinmez ama iki görüşü de bağdaştırabilir.Eser dimağımda eksik bir tat bıraksa da beğendim. Okumak isteyenlere tavsiye ederim.

Hani bazı insanlar vardır. Varlıkları ile bulundukları ortama renk katar. Yokluklarında da eksikliklerini hissetmeyiz de, bazen var olsalar da olur, var olmasalar da olur dediklerimiz vardır ya, işte Rameau'da o insanlardan biridir.
Eserde, Denis Diderot bu tip insanlardan hoşlanmadığına atıfta bulunsa da, yaşamın olağan seyrine renk kattıkları için, yılda en fazla bir kere olmak üzere karşılaşmaktan keyif aldığını vurgular. Hatta daha da ileri giderek, eserinde bu insanların çılgınlıklarına gülen diğer insanların, günümüz üç maymunu oynayan insanların aksine, " Sağduyu sahibi insan görür, duyar, düşünür ve çevresinde olup bitenlerin iç yüzünü kavrar. " diye de, vurgulamaktan geri durmaz.
" İyi bir insanı alaylarla hırpalamak çok yaygın bir alçaklıktır. " diyen, Denis Diderot'a kulak vermenizi ve okumanızı tavsiye ederim...

Yazar eserin de, " Aşkın mantığı yok! " der, demesine de ağır basan duygulara rağmen, bazı istisnai durumlar söz konusu olunca da, mantığın devreye sokulmasına dem vurmaktan geri durmaz. Her bireyin ikinci bir şansı hak ettiğine ama arkasında bir enkaz yığını bırakmadan yola devam etmesi gerektiğine değinmekte. Eser basit bir anlatım diline sahip olsa da, betimlemeler merak uyandırıcı. Başlarda durağan seyreden okuma hızı, sonlara doğru okuru daha bir sarıp sarmalamakta.
Yazarın kahramanları vasıtasıyla örnek verdiği hayatları okumanızı tavsiye ederim.

Eser Suzanne tarafından, Croimare markizine yazılan bir mektup adı altında başlamakta ve böyle devam etmektedir. Eserde kahramanımız Suzanne'in isteği dışında ailesi tarafından, türlü türlü desiselerle Manastıra kapatılmak zorunda bırakıldığına ve rahibe olmamak adına, vermiş olduğu haklı davasına yer verilmiştir.Asıl ironik olan, anlatılan olayların bir kurgu değil de, hakikatlerle harmanlanmış olması! Netice itibarıyla, bir zamanlar yazarın kız kardeşi de manastıra kapatılmış ve delirerek nihai yaşamına son vermiş.
Demek yazar çok büyük bir travma yaşamış ki, eserin de anlattıkları hissettiklerini belgeler nitelikte.Kötü olarak anılmamak ve hatalarımızdan ders almak adına, mutlaka eseri okumanızı tavsiye ederim.