E-Dergi

Necip Fazıl Bey’in ilk ve tek romanı. Teknik açıdan zayıf. En nihayetinde esas meselesi şairlik yahut kendi ifadesiyle “büyük sanatkârlık” olan bir insandı o. Necip Fazıl okumak isteyenlere tavsiye edilir, “İyi bir roman okumak” isteyenlere başka adres tarif olunur.

Bu öykü seçkisine ismini veren hikâyeyi oldukça kıymetli buluyorum. Her yazarın yapıtları arasında “kalbine en yakın olan” bir tanesi bulunur. Bazıları -Thomas Mann gibi- bu eserin hangisi olduğunu açıklar, bazılarını bulmak ise okura kalmıştır. Benim kanaatimce Tolstoy’un kalbine en yakın öyküsü Ateşi Kıvılcımken Söndürmeli. O kadar naif ve o kadar Ortodoks, yani bizatihi Tolstoy.

Orhan Kemâl’in okuduğum ilk romanıydı. Anlatımının duruluğuna, olay örgüsünün bu kadar “bizden” olmasına hayran kalmıştım. Türk aklının Türk nesrine dönüştüğü eserlerdendir.

Hisar’ın oldukça güzel, okuması keyifli bir metni. Roman diyemiyorum, çünkü merhumun kendisi “Benim yazdıklarıma roman diyorlar fakat hatıradır.” buyurmuştular. Zamanında iyi ki alıp okumuşum, maalesef baskı tükenme sorunu el’an devam ediyor.

Bol bol alıntıyla perçinlenmiş, oldukça kıymetli bir deneme eseri. Girişinde Kleist'tan alıntıladığı bir cümle aslında bütün bir konunun temel yapıtaşını oluşturuyor: ya büsbütün bilinçsiz ya da büsbütün bilinçli bir insan sûreti; yani ya bir kukla, ya da bir tanrı. İyi okumalar.