E-Dergi

29 öykü ...

O günlerde yazılmış, gerçekle kurgunun ayırt edilemediği 29 öykü ...

Bir Hırvat'ın gözünden yazılmış ...

Nedendir acaba? Kimi öykülerdeki kahramanları Sarajevo sokaklarında, köprülerinde görmüşüm gibi hissettim ...

"Her hayat hikâyesi, sayısı ibreti ve hisseyi barındırır. Bizimle herhangi bir alâkasının bulunmadığını düşündüğümüz insanların yaşadıkları bile, yeri gelir, bize ders verebilir. Biyografi ve hatırat okumaları, işte bu yüzden çok önemlidir." diye başlıyor Tâhâ Kılınç.

Kimler var kitapta? Hükümdarlar, siyasetçiler, askerler, iş adamları, âlimler, şâirler, yazarlar, vefâkâr eşler, ünsüzler ...

Giriş cümlelerini okurken düşündüm.

Bazen bir şehirle, bazen bir isimle, bazen de bir fotoğraf karesiyle yolu kesişiyor insanın, bir başkasıyla. Sonra o küçük vesilenin peşi sıra yola çıkıp bambaşka bir âlem tanıyoruz. Her insan ayrı bir âlem değil mi?

Kitabın ilk bölümünü okurken "Bu kitabın hikâyesini Hülyâ Adam'ından ne zaman dinleyebilirim acaba?" diye düşündüm.

İkinci bölümünü okurken ise elim çekmecedeki mor mürekkep şişesine gitti. Bir süre öyle izledim mürekkebi camın arkasından. Ben Yûnus Emre'nin deyişlerinin okunduğu bir CD vermiştim, o da mor mürekkep ...

Bir acı var. Yirmi yıl büyümüş boy vermiş, derinlerde. Sonra kaleme gelmiş ...

Adâleti arar olmuş, Ahmed Nureddin Efendi. Nerede aramış, bulmuş mu? Hakk'ın adâletini durup beklememiş de kendi kâdî olup adâlet dağıtır olmuş. Sonra ... Sonra ne Harun kalmış yanında ne Hasan ne de Yûsuf ...

"Kelimenin yara olduğunu biliyor muydunuz?" diye sormuş, Erhan İdiz, kitabın arka kapağında. Hem yaralanmak hem de yaraya merhem olmak için okudum. (Cümleyi yazarken atılan "ok" ile "okumak" arasında da bir bağlantı kurdu aklım. Kitabın tesiri