Geçmişe Mazi Hakkındaki Yorumlar

Sevgili Rıfat Ilgaz, yine eğlendirdi yine düşündürdü.

Mizahla romanı birleştiren bir kitap. Olaylar o kadar tanıdık ve dili o kadar akıcı ki, kitabın sonuna geldiğinizi bile fark edemiyorsunuz.

Kendi döneminin insanlarını o kadar iyi gözlemlemiş ve mizahi bir dille anlatmış.

Bir kahvehanede emeklilerin kendi aralarında, türkiye ve siyaset konusundaki muhabbetleri ile mizah katılarak oluşturulmuş güzel bir kitap, ne olacak bu Türkiye'nin hali :)

bir kıraathanede daima bulunan insanların anlatımıyla hayatta yaşanan olaylar bi nebze mizahsal dile getirilmiş.anlatılanlar yaşanalar toplumun içindeki yaşayan insanlar ve yaşanan olaylar.bu yüzden kitapta anlatılanların çoğu yabancı gelmiyor bize.herkese bol kitaplı günler...

Hayatında çeşitli zorluklar çekmiş ola yazar inadına böyle mizahi kitaplar yazabiliyor.
Geçmişe mazi Rıfat ILGAZ'ın ilk okuduğum kitabı çok eğlenceli olduğu kadar düşündürücü...

Rıfat Ilgaz, mizahı elle gıdıklamaktan kurtarıp ona toplumsal niteliğini kazandıran yazarımızdır. Yapıtlarında, mizahı yeni bir boyutta yücelttiği görülür. Rıfat Ilgazın bu eserinden bir tiyatro senaryosu da oluşturulabilir.

Kitapta tam bir insan sıcaklığı var. Bize mahsus bir insan sıcaklığı. En çok ve en boş konuştuğumuz kahvehane dekorunda buluşan kahramanlar her zaman karşımıza çıkabilecek türden gerçek insan portleri. Hepsini bir yerden tanıyor gibisiniz. Aynaya bakmak gibi bir şey bu kitabı okumak. Kendimle yüzleştim diyebilirim.

Bir kıraathanenin müdavimlerinin gözünden toplumsal yaşantımıza mizahi bir bakış atan Rıfat Ilgaz güldürürken düşündürmeyi başaran usta bir yazar olduğunu bu eserinde de gösteriyor. Okumak ve düşünmek isteyenlere tavsiye edilir.

Türk mizahının usta kalemi burada da bize kendimizi analtılıyor. Yer olarakta hergün ülkemizin defalarca kurtarıldığı kahvehaneyi seçiyor. Kahvehanelerimizde toplumun bir çok sınıfından insan bulmak mümkündür. Yazarda bunu çok iyi değerlendiriyor. Tabbii işin içinde siyaset olmadan da olmaz. Romanı okuyunca artık eski Türkiye'ninde değişmeye başladığını görüyoruz. Burada hiciv ile mizah bir arada bulunuyor. Ülkemizi yeterince tanımak isteyenlerin özellikle okuması gerektiğini düşünüyorum.

Romanımızın kahramanlarından kahvehane garsonu Takmaz Niyazinin bir sözüyle başlayayım: "Burası Meşrutiyet Kıraathanesi; müşteriden önce patron gelir". Bu kahvehane her kahvehaneye benzemez. Bu kahvehanenin demirbaş müşterileri devletin ve bürokrasinin üst düzey kademelerinde görev almış, ancak emeklilikten sonra cepleri bir türlü para yüzü görmeyen tarım müdürü, vali, jandarma komutanı vb. yanısıra sağlık memuru, posta memuru, öğretmen emeklileridir.
Emeklilerimiz 1950-60'lı yılların toplumsal, ekonomik ve siyasi olaylarını mizahi biçimde, genelde birbirlerini şaka yollu kızdırarak bize yansıtıyor. Yani mizah yoluyla Türkiyenin o dönemlerin baskıcı yönetimlerinden demokrasiye nasıl geçmeye çalıştığı aktarılıyor.

Her kahvehane köşesinde olduğu gibi burada da insanlar sohbet ederek oturdukları yerden ülkeyi kurtarma teorileri üretiyorlar. Yalnız buradaki sohbetler biraz farklı çünkü;

BURASI MEŞRUTİYET KIRAATHANESİ; HER KAHVEHANEYE BENZEMEZ