E-Dergi

Faruk Duman demek her yer orman, her yer doğa ve bizler oraya aitiz demek. Hem ormana, hem dile. Sus Barbatus, yazarın başyapıtı...

Bu kitabı Faruk Duman değil başkası yazmış deseler, evet, inanırım. Aslında kitabın ikinci satırında orman, yani yazarın mekânlarından biri hemen ortaya çıkıyor; ama, derdi orası değil yazarın, bu sefer.Bu kitap gerçekten de sevimli, güzel, çok rahat okunan ve kendini okutan bir çocuk kitabı. Ben de kendi sınıfımla okumayı düşünüyorum...

Bu çocuk kitabı aslında ormana ve doğaya yani yazarın ana mekânına adım atmak için uygun bir kitap gibi. BUrada yazar çocuklara ormanı, hayvanları tanıtırken, aslında insanlardan bahsediyor. En uysal, en sakin diliyle anlatıyor hayvanları ve doğayı yazar, ama yine de bir yerlerde ilerde okuyacaklarımız sızıyor gibi. Geyik bölümü çok güzeldi.

Ölümden Daha Derin, Kovac ve Liska serisinden ayrı bir seriye ait ve serinin ilk kitabı ve anlatımı, konusunu hikâyeleştirmesi, karakterleri ile dört dörtlük bir polisiye roman. Elbette Hoag'un romantizmi de polisiyeye yedirmek istemesi sonucunda tek kitaplık aşk ilişkileri burada da karşımıza çıkıyor, ancak kitap özellikle çok fazla sayıdaki karakteri ve hepsinin romana dahil edilişiyle ve yine diğer Tami Hoag kitaplarında gördüğümüz üzere diyaloglarının başarısıyla dikkat çekiyor. Okuduğum dört Hoag romanı içinde kesinlikle bir numaraya koyabilirim.Kitapta, yazarın son romanındaki ergen psikolojisini anlatışı ya da bunu tam anlamıyla romana yedirememesi gibi bir sorununun burada çok rahat üstesinden gelindiğini görüyoruz. Çocuk karakterler aynen yetişkin karakterler gibi önemli bir role sahip romanda, ve yine her birisinin içi dolduruluyor, gerçeklik hissi verilebiliyor, yazar gerçekten bu kadar çok sayıda karaktere gerçeklik hissi vermeyi becererek yeteneğini ortaya koyuyor.

Yazarın üslûbuna alışmış okurlar için doya doya, rahatça okunacak, heyecan dolu bir eser yine.

Yazarın ergen karakterleri anlatırken biraz sıkıntı cektigini düşündüm. Paranoya ve Psikopat kitaplarında suç dünyasında dolaşmamıza rağmen burada suçun bir anlamda bahane edildiği bir ergenlik psikolojisi ve aile içi sıkıntılar projesinde gibiyiz. Bunun nedeni ergen karakterlerin hikâyeye dahil edilmesi için gösterilen çaba da olabilir. Sonucun sıkıcı olduğunu kesinlikle söylemiyorum, ama diğer 2 kitaba göre daha proje gibi duran, daha bir şeyler söylemeye, bir ders vermeye niyetli bir kitap gibi bir hava da yaratabiliyor. Ancak; bütün bu hafif nahoşluk hissi veren özelliklerine rağmen yazarın maharetini konuşturduğunu, mesajını verirken bir yandan da final bölümlerinde insanı hayret ettiren bir sona imza attığını söylemek gerek. Bu anlamda çok beğendiğimi söylemeliyim.