E-Dergi

Biyografi/otobiyografi türüyle hiç aram yoktur. İtiraf etmem gerek ki, bu kitabı Dirk Gently'nin macerasının devamı olduğunu düşündüğüm için aldım. Ancak sadece 315-413 arasındaki sayfalar dedektifimizin hikayesiyle ilgiliydi ve o da maalesef yarım kalmıştı. Yazar tamamlayabilseydi eğer yine tadı damakta kalacak bir hikaye olacağını anlamama yetecek kadar güzeldi okuduğum kısım. Yazarın zekasına ve hayal gücüne büyük hayranlığım ve saygım var, ancak kitabın tamamını okuyamadım, hayat hikayelerine karşı inanılmaz ilgisizim. Otostopçunun Galaksi Rehberi ile başlayan macera burada bitmiş oluyor. Yazarla tanışmış olmak büyük bir onurdu benim için...

Uzun bir yolculuk oldu. Zaman zaman fazla ve gereksiz detaylar verildiğini düşünsem de sıkmadan kendini okutmayı başardı. Anlatım da kurgu da güzeldi. Ta ki sona gelene kadar... Aslında her kitaptan beklediğimiz, ancak kitabın kalınlığı ve kurgu göz önünde bulundurulduğunda bu kitap için daha da önemli olan o "tatmin edici bir final" gerekliliği maalesef yerine getirilememişti. Kesinlikle "mutlu son" hastası bir romantik değilim, ama "o kadar iyi insan boş yere öldü" hissi de beklediğim bir his değildi. Keşke yazar, başlangıçtaki o hevesinin ve ilhamının bir kısmını da sona saklasaymış demekten kendimi alamadım.

Ne güzel kitaptı yav. Valla. (Kitabı okuyanlar anladı, okumayanların gözü yaşlı ;) Bir şeyler yiyip içerken okumanızı önermem, zira etrafa püskürtme olasılığınız çok yüksek. Nasıl samimi, nasıl sıcak... İlk Sezgin Kaymaz kitabım, ama son olmayacak. Şu ne güzel kitapla, uzaktan hayran olduğum köpeklere daha da aşık oldum. Köpeklerin etrafındaki insanların güzelliği, niyetlerinin temizliği... Taksici eşrafı, genelev halkı, hanımefendiliğin kitabını yazsa çok satacak olan Mücella Hanım Teyze... Hepsinin ortak ve en güzel özellikleri köpek dostu olmaları. Kitabın yazım diline bittim, bittim; köpek dilinden, taksici jargonundan, İstanbul Türkçe'sini kıskandıracak Mücella Hanım Teyze üslubundan, dobralığın ve argonun sınırlarını zorlayan samimi Genelev tarzından, komşumuz Batıkent'te yaşayan Kemoş-Canoş ikilisinin kendilerine has üsluplarından ortaya karışık bir anlatım...Okuyun ve gerekirse zorla okutturun; teşekkür edecekler nasıl olsa.

Douglas Adams kitapları için verilebilecek iki tür tepki olduğunu düşünüyorum; ya absürtlüğü gereksiz ve zorlama bulunabilir ya da aynı absürtlük, kaynağı olan hayal gücüne hayran bırakabilir. Ben ikinci tür tepkiyi veriyorum her kitabını okuduğumda. Ruhun Uzun Karanlık Çay Saati kitabı da yine absürt-polisiye konusuyla beni kendine hayran bıraktı. Nev'i şahsına münhasır dedektifimiz Dirk Gently yine kendine has yöntemlerle bu sefer de Tanrıların dahil olduğu bir olaylar zincirini aydınlatıyor. Beğenerek ve eğlenerek okudum. Çevirinin de hakkını vermek gerekir bu arada, çok iyiydi.

İlk Tolkien romanımdı. Elbette Hobbit serisinin filmlerini daha önce izlemiştim. Çok güzeldi. Filmleri izlemeden önce okumuş olsaydım kesinlikle daha fazla hayran kalacaktım (filmlerinin de gayet iyi olduğunun hakkını vermek gerek). Yazarın yanında otururken onun ağzından dinliyormuşuz gibi, hikaye anlatımı şeklinde bir anlatım tercih edilmişti. Gayet akıcıydı. Tek eleştirim, Bollywood filmleri misali araya sürekli bir şarkı sıkıştırılmış olması. Şarkılar konu dışı değildi ama ben sevemedim ve ilk 1-2 tanesi dışında diğerlerini okumadan geçtim. Hikayeyi ve orta dünyayı tasavvur etmemize yardımcı olacak birkaç illüstrasyon da vardı, beğendim. Hiçbir detay atlanmadan, mantık ve hayal gücüyle ince ince işlenmişti. Herhangi bir kişi, durum ya da olayla ilgili akılda soru işareti bırakmıyordu. Son olarak, kitap kapağını çok beğendiğimi belirtmek isterim; minimalist ve çekiciydi.