E-Dergi

komünizmi ulaşılmak istenen ütopya ülkücüleri ise katil faşistler olarak gören zihniyetin kominizmin çökmesini anlamdırmak çabasıyla edebiyatı politikaya alet etmesinin mükemmel bir örneğidir. erguvan kapısını okuduktan sonra büyük bir hevesle okumaya başladığım kitap umduğumdan çok gerilerde çıktı diyebilirim. politik romanlar tamam da politika arası romanın pek hoşuma gittiğini söyleyemem.

tavsiye üzerine okuduğum, marquez'in yüz yıllık yalnızlık'ından esinlendiği söylenilen kitap sadece iki bölümden oluşuyor, bölümler arasında ise sürekli olaylar birbirini izliyor, o kadar ard arda geliyor ki insanı yoruyor. bu kadar sıradan olaylardan bu kadar orjinal bir roman çıkarmak ise yazarın ustalığını gösteriyor. okurken gerçekten yoruldum ama yine de beğendiğim çok farklı bir roman olduğunu söyleyebilirim.

Kitap edebi yönden mükemmel; kusursuz bir türkçeyle yazılmış, 4 farklı kişinin ağzından anlatılması sayesinde hikaye çok yönlü ele alınmış, hikayeler anlatılırken hiçbir yerde yüzeysel kalınmamış, derinlemesine anlatılmış. Kısacası üzerinde büyük bir emek harcandığı açık olarak görülen, Türk romanının benzersiz örneklerinden biridir.
Bunun yanında yazarın neredeyse ölüm oruçlarını yüceltmesi, örgütün ve üyelerinin katil olmadıklarının birkaç yerde belirgin biçimde vurgulanması, bombalama eylemlerinde ölenlerin olmaması, terörle mücadele için "savaş" ifadesinin kullanılması vb. birçok konu yazarın hikayesinde nesnelliğin kaybolmasına neden olmuştur. Terörün ne türü olursa olsun roman konusu edilmesi tamam da, terörün ve teröristin normalleştirilmesi, en azından normalleştirilmeye çalışılması bana göre hoş olmamış.

genel olarak insanın içini coşkuyla dolduran bir kitap ancak kitabın ortasındaki kopukluk iki parçaya bölmüş. öğretmenlik anılarıyla NLP anıları arasındaki geçiş çok başarılı olmamış. ikinci bölüm biraz reklam ağırlıklı.

ismine bakıp karamsar bir roman sanmıştım ama neşeli ve eğlenceli bir kitap. elif şafak'ın okuduğum ilk eseri ve yazım tarzının çok başarılı olduğunu düşünüyorum.