E-Dergi

Doğan Cüceloğlu'nun "Onlar Benim Kahramanım" kitabını okurken Gültekin Yazgan ismini bildiğimi ama nerden olduğunu anımsayamadım. Okudukça şaşırdım, hayran kaldım. Orada kendi hayatını anlattığı bu kitaptan bahsedilince hemen alıp okumak istedim. O zamanlar baskısı yoktu. Sonra tekrar aklıma geldi, baktım var, hemen aldım ve başladım okumaya. Hayat yolculuğunu okurken nerden anımsadığımı da buldum. Ticaret Lisesi'nde okutulan ders kitabımızın yazarı olduğu için anımsıyormuşum. Gözlerini kaybettikten sonra hayata tutunmak, hiç vazgeçmeden emek vermek, fark yaratmak ve birçok ilke imza atmak. Beni derinden etkiledi, azmi birçok yerde bana yok artık dedirtti. Bu nasıl bir çaba, nasıl bir emek insan şaşırıp kalıyor. Bence kesinlikle okunmalı, hiç vakit kaybetmeden hem de...

Kız kardeşim Özlem Varlioğlu abla yazarın daha önceki kitaplarını okudum bunu da okumak istiyorum deyince ben de başladım okumaya. Her gün yeni bir kimlik isteyip o kimlikle kendine doğru yaptığı farklı bir yolculuğu anlatıyor. Bazen okumuş olmak için okuduğunuz kitaplar vardır. Galiba benim için bu kitapta onlardan biri oldu. Aslında yolu çıkış düşüncesi çok güzel ancak zayıf kalmış, o duygunun içine giremiyor insan okurken.

Kimi zaman bir dizi izlersiniz birden bire oyuncular evimizin insanı oluverirler. Başkomiser Nevzat, Ali ve Zeynep sözcüklerin sıcaklığında evimizin insanı gibi oldular. Satırların arasında gezinirken sokağa çıktığımda köşe başında karşılaşacakmışız gibi geliyor. Farklı farklı üç ayrı hikaye. Her kitabında bizi başka başka konulara götürüyor Ahmet Ümit. Birinci öyküde nefis bir edebiyat yolculuğu yaşattı. O yazardan bu yazara. Kurgu öyle iyiydi ki keşke biraz daha uzun olsaydı dedim...

Gülçin Sarısaltıkoğlu öğretmenimizin önerisiyle başladım bu kitabı okumaya. Çocuk kitabı olarak geçse de bence hepimizin okuyabileceği bir kitap. Kimi zaman mutsuzluk nedir bilmeyen bir prens, kimi zaman bahçesinde çocukların oynamasını istemeyen bir dev, kimi zaman birine yardım etmek isteyip geride kalan bir kırlangıç. Kısacık beş tane masal ya da öykü...

Severim Nil Gün okumayı. Onu tanıyor gibi hissederim okurken. Güven duygusu verir bana. Su gibi akar satırlar. Unuttuğum yapmayı bıraktığım bazı şeyleri yeniden anımsatır bana ve harekete geçirir hemen. Diyor ki sayfa 52'de: “Dostluk sadece aktivite paylaşmak değil, kendini de paylaşmaktır. Dost, yanında düşünsel ve duygusal boyutta çıplak olabildiğin insandır. Doğal olabildiğin, kendin gibi olabildiğin insandır. Hem iyi günde hem kötü günde yanında olduğun ve yanında olan insandır.”