E-Dergi

Her şair gibi şair de hüzün ağrısı çekmektedir. Melali anlama ve aşinalık kendisini hissettirmektedir. Bu ağrıyı, şair kendi tarzında dillendirmektedir tabi ki de. Bu tarz daha çok hak ve adalet istikametincedir. Doğruyu tasvir sadedindedir. Çok pencereli bir perspektiften şaire özgü fikir ve bakış açısının serimlenmesidir. Yer yer de olsa şairin çocukluğunun safiyet duyguları da kendisini hissettirmektedir. Şiirlerdeki imge ve retorik bağlamında da yetkin olduğunu söyleyebiliriz. Kurgusu, biçemi ve matematiği olan güzel şiirler okudum. Şiir ikliminde güzel bir serazat okudum. Okunmasını tavsiye ederim.

Şair yaralı insandır. Ayağına hiç taş değmeyen şair yok gibidir. Derin yaralanmışlıklar dipte çırpınmayı getirmektedir. Şair, sözü eşeleyerek avuçlar dolusu içlenendir. Şair, şiirin gücü ve iştiyakıyla hayata, aşka, inanca, itirazlarına, bizi biz yapan değerlere göndermelerde bulunur böylelikle. Velhasıl şiiri şiir yapan noktalar yakalanmış ve şiirin tadına, kıvamına ulaşılmış güzel şiirler bunlar. Şairin istiflediği yeni sözlerden müteşekkil güzel şiirler okudum. Son olarak sözü yine şaire bırakalım ve sesli bir şiir bölümüyle yazımızı nihayetlendirelim. “…Kin tutarak değil ama intikam alarak/ Etini ötele dişiliğini ötele özünü al katıştır kalbime/ Mutfaktan kilerden lokantalardan/ yüzümü getir bırak hançere” (sayfa 34) Okunmasını tavsiye ederim. İyi okumalar.

Tahliller, tasvirler etrafında temerküz eden olaylar işleniyor. Hepsi de hayatın mütemmim cüzü içerisindedir. Tecrübelerin ve yaşanmışlıkların bilgeliğini taşımaktadırlar. İnsanın içselliğine yönelik şümullü bir tanıma imkânı vermektedir. At başı giden başka diğer olgular olarak felsefi ve hermenötik bakışları söyleyebiliriz. Hikâye karakterleri bir fotoğraf makinesiyle kadrajlanıyor adeta. Bu hikâyeler; okuru bilinç, anlama ve his haline taşıyor. Başka bir ifadeyle okura düşünsel zenginlik katıyor. Merak duygumu besleyen, anlatım derinliğinin kendini hissettirdiği, ufuk açıcı, deneme tadında güzel hikâyeler okudum. Okunmasını tavsiye ederim.

Güzel bakan güzel görür anlayışında tumturaklı bir dille ele alınmış samimi portreler okudum. Bal küpünden bal sızması gibi bir güzel durumdur bu. Edebiyat üzerinden soylu bir yükselişi imler bir taraftan bunlar. Portrelerle hem iç hem de dış fotoğraflar böyle çekilmektedir. Sıradan genel geçer tanımlamaların uzağında, sanat dolayımında düşünsel adımları ve estetikası olan bir anlatımla ele alınmış güzel yazılar okudum. Öykümüz, şiirimiz ve edebiyatımız adına taptaze baharlar düşü kurma istencini barındırıyor. Gül ve düş büyütmeyi de beraberinde taşımıyor değil. Başka bir ifadeyle portreler, şairlerin, yazarların, edebiyatçıların ayrı ayrı varoluş manifestolarını da taşımaktadır. Bu yazılanlarda geniş bir hinterlandın ve kadim bir bilgeliğin izi sürülüyor bir taraftan. Coşkun, coşkulu, coşturan mizahi bir dille ve derin bir zekâ ile... Daha ne olsun.

Öyküler, taşrada inşa olunmuş kültürel kanonik yapının bir numunesi gibi işleniyor. Öykülerde her ne kadar Ankara ve Yozgat şehri mekânlar olarak daha çok gözükse de taşra ve köy sosyolojisi çoğunlukta işleniyor. Ayrıca bazı öykülerde konuların birbirinin içine girdiği, mürekkep unsurlar kendisini göstermektedir. Bazı öykülerde de okur ters yönden mugalâtaya (yanıltmacaya) uğratılmaktadır. Bu da öykülerin serüven ve heyecan yönünü resmetmektedir. Başka bir ifadeyle öykülerde hüzün makamı daha baskın gibi gözükse de yer yer heyecan ve macera kırıntıları da yok değil. Düşmemek için ilerlemesi gereken bir bisikletli gibi değil midir hayat? Sonuçta mücadeleler hep biz insanlar ve hatta canlılar için hep var olacaktır. Taşra ve bozkır kültürünün çerçevesi, biyopolitiği (sınırları) çizilmektedir böylelikle diyebiliriz. Bu güzel öykülerin okunmasını tavsiye ederim.