Hayatımın çöküş döneminde yaşadıklarıma benzer bazı noktalar buldum bu kitapta. Hayatın anlamını ve mutlu olmayı başka insanların yaşamlarımızdaki varlığına bağlamamak gerek. En görkemli zamanlarındayken yaşlarının, birden çöküşü yaşamak zorunda kalırsa insan tutunacağı yegane şey kendisidir. Başkasının değil bizzat kendisinin kendine verdiği değerdir bizi var eden bu hayatta. Etrafımızdaki insanlar, şan, şöhret gelir geçer. Önemli olan her şeye rağmen yaşamaktır hakkıyla. Peki buna herkesin gücü yeter mi?
