Stefan Zweig kaleminden #dünyafikirmimarları üçlemesinin son kitabı olan "Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar" ı okudum. Bu kitapta Zweig kendi otobiyografisini yazan, kendini tanımaya çalışan üç ünlüyü, Casanova, Stendhal ve Tolstoy'u incelenmiştir.
Zweig bu üç kişiyle otobiyografinin üç aşamasını göstermeye çalışmıştır: Casanova'da saf otobiyografi, Stendhal'de psikolog otobiyografi, Tolstoy'da ahlakçı otobiyografi. Her üçü de (Casanova, Stendhal, Tolstoy) evreni (makrokozmos) yansıtmayı, hayatın çeşitliliğini anlatmayı değil, kendi Ben'lerinin dünyasını (mikrokozmos) evrene açmayı, sanatlarının en önemli görevi olarak görmüşlerdir.
Bunun dışında bir başka yeni unsur da yazarın kendine bakışını gözlemlemektedir, bu yeni unsur vicdanın acımasız gözüdür, her sözcüğün gerçekliğini, her düşüncenin saflığını, her duygunun devam eder etki gücünü gözlemler: Burada kendini anlatma, merakla kendini sınamayı aşar ve kendini yargılamaya dönüşür.